een klavertje vier, met daarbij de tekst; Geluk is niet het vinden van meer maar het vermogen te genieten van minder.
Toen ik een paar maanden nadat ik bij mijn ex was weggegaan terecht kwam in een vakantiewoning vond ik regelmatig een klavertje vier. Gewoon in het gras, tussen alle andere klavertjes. Het was alsof mijn oog er naartoe getrokken werd.
Het is algemeen bekent dat het vinden van een echt klavertje vier een uitzondering is, ik was dus ook zeer verbaasd waarom ik ze dan wel vond!
Ik gaf er mijn eigen betekenis aan, nl. dat ik wel wat geluk kon gebruiken.
In de tijd dat ik in die woning zat, is mij vrijwel alles ontnomen... terwijl ik toch eigenlijk was gescheiden om meer te vinden!
Ja, ik had een dak boven mijn hoofd, een bed om in te slapen, eten in de kast en geld op de rekening.
Ik had zelfs een grote auto, een hond en mijn dochtertje....
Maar voor mijn gevoel was ik alles kwijt.... ik voelde mij verloren in een wereld die ik niet kende.
Een wereld waar ik alles alleen moest doen.
Het huisje werd beheert door iemand die dacht alle rechten te hebben. Over mij en over de toegang tot 'mijn' huisje.
Het huisje was armoedig, het stonk, was echt afgeleefd maar ik mocht er samen met mijn hond in.
Het is me wel gelukt om het mij eigen te maken, met eigen spulletjes.
De beheerder viel zomaar binnen, terwijl ik me net wilde douchen, of in de tuin lag te zonnen. Als ik weg was wilde hij erin, gelukkig hield mijn hond hem buiten maar dat liet hij me wel weten.Op straat of middels een lange brief op mijn deur.
Hij wilde mij weg hebben, maar kreeg geen vat op mij... ik wachtte immers op een huurwoning. Eerder kon ik niet weg, maar toen die kwam na bijna 1,5 jaar was ik ook heel snel weg!
Naast het gezeur, met de beheerder overleed onze bouvier, Nero van vier. Hij had kanker door zijn hele lijf en gaf de strijd op. Wat een vrolijke, ondeugende kerel was dat. Aan niets kon je merken dat hij leed. Pas op de laatste dag, toen hij na het wandelen maar niet meer ophield met hijgen en in de donkerste hoeken wilde liggen.... toen was het tijd om afscheid te nemen...
Lang heb ik niet zonder hond geleefd... diezelfde week vond ik Snuf in het asiel... gedumpt omdat zijn baasjes gingen scheiden en geen van beide voor de hond wilden zorgen. 9 jaar en dan gedumpt worden! Kom maar mee jongen!
Ook het afscheid van mijn paard kwam in de tijd dat ik in het vakantiehuisje zat... financieel zat alles tegen, mijn lijf kon het rijden niet meer aan en ik had met hem het hoogst haalbare gehaald.
Het was tijd....
Het diepst werd ik getroffen door het afscheid van familieleden... dat ging niet gepaard met ruzie en een duidelijke reden, nee, dat ging stiekem en heel stilletjes.
Ik leefde die tijd erg op mijzelf, ik had ook weinig tijd voor andere dingen dan kindlief, mijn paard, haar pony en de hond. Maar ik werd ook volledig genegeerd door mijn broers en schoonzussen.
Behalve mijn oudste broer en schoonzus... die stuurden af en toe een kaartje, belden me op met de vraag hoe het ging. Nietszeggende aandacht die zovéél zegt!
Van de anderen hoorde ik niets, ja via kindlief dat ze haar verjaardag bij haar vader vierden, dat ze daar op de boerderij kwamen, dat ze contact hadden met haar vader....
Als ik ze al zag, kreeg ik zoveel negatieve energie dat ik zo snel mogelijk weer vertrok. Die blikken, die arrogantie... bah! ik krijg er nog de kriebels van!
En dan te bedenken dat ik deze 1,5 jaar in elk geval 7 keer een klavertje vier heb gevonden.... ik kon mijn geluk niet op, ik haalde er mijn kracht uit om door te gaan.
Als ik weer een klavertje vond voelde ik me sterk. Niets kreeg mij klein. Alles konden ze me afpakken, maar mijn eigenwaarde niet.
Ik droeg mijn eerst gevonden klavertje ook altijd bij me... het wás mijn kracht.
Maar vaak heb ik mij afgevraagd waarom ik juist in die tijd de klavertjes vier vond en daarna nooit weer?
Het verlies is met de verhuizing naar Dronten niet minder geworden, het geluk kon ik nog steeds gebruiken. Een antwoord heb ik er nooit voor gevonden.... tot vandaag...
Want naast de ellende, al het afscheid en het verlies heb ik in deze tijd ook iets heel kostbaars geleerd.
Ik heb geleerd dat ik geen materie nodig heb om me rijk te voelen.
Van mijn schoonzus kreeg ik het boek, 'de selestijnse belofte', een boek waaruit ik heb geleerd hoe belangrijk het is om te leren van alles te houden, van het kleinste 'iets' te kunnen genieten alsof het een prijs is van miljoenen euro's.
Een klein blauw bloemetje dat net boven het groene gras uitsteekt kan heel mooi zijn. Neem dat gevoel in je op en neem het mee in je leven!
Dat is een zin die ik me heel duidelijk herinner en mijzelf een beeld heb gegeven. (de zin zal er niet letterlijk zo instaan, maar zo staat het mij wel bij)
In de tuin rondom het huis was dor en slecht verzorgt gras, maar er bloeide ook een bloempje... de timing, het hele verhaal, de herkenning... alles zal meegewerkt hebben. Maar mij heeft het een hele wijze levensles gegeven. het heeft mij zoveel meerwaarde voor het leven zelf gegeven.
Nu ik vandaag de tekst met het klavertje vier samen zie, is het mij eindelijk duidelijk waarom ik juist in die tijd vele klavertjes vier kocht vinden.... ik zocht niet naar meer, ik zocht naar de rust die het genieten van minder mij heeft gebracht... en die heb ik gevonden.
Krijgen en verliezen hoort bij het leven, maar het is de betekenis die je het geeft die de waarde van elk bepaald.
Hoe mooi kan het leven zijn!
