de scheiding van hem en mij

Ik las net een blog over iemand die de kids in co-ouderschap met haar ex opvoedt, met dat verschil dat hij de financiën heeft en zij niet.
Hij doet allemaal leuke dingen, zij is de strenge moeder...
Zoals ik het las zou mijn ex net zo over mij denken... Ik deed de leuke dingen met ons kind, maar hij had de financiële middelen.
Elke scheiding kent zijn eigen verhaal en dan nog eens van twee kanten...

mijn verhaal...

Met de scheiding was de co-ouderschap ook snel geregeld. Ieder een helft van de week. Ik van maandagmiddag tot vrijdagochtend. Hij van vrijdagmiddag tot maandagochtend.
Ik ging overal in mee en wilde alleen maar rust en regelmaat voor ons kind.
De alimentatie werd gesteld, de kosten waar het voor gebruikt mocht worden kregen we erbij.... op papier klopte alles...
maar toen kwam de praktijk...
In de praktijk gaat ineens alles anders...
Allereerst wilde hij geen alimentatie betalen, omdat dat in zijn ogen nu alleen nog maar verloren geld was, wat ze nu nog niet nodig had en tja... zo was het eigenlijk ook wel.
Hij zou sowieso zorgen dat het haar aan niets zou ontbreken qua school, opleiding etc.
Ze had een pony, die stond bij hem en zou hij verzorgen, dus die kosten had hij ook al.
Prima... ik vertrouwde hem...
Wij gingen ieder onze eigen weg en hadden onze eigen problemen...
Doordeweeks had ik het druk met naar school brengen en halen, mijn paard, mijn hond, mijn lessen en de boodschappen. Na schooltijd was er even tijd om samen te ontspannen.
Tot ook de pony ergens anders gestald moest worden en ik niet meer op de boerderij mocht komen.
Zonder alimentatie, maar met 2 dieren gestald in een pension, levend van een minimale WAZ-uitkering.
Mijn paard werd verkocht, ik werkte voor de stalling... ik ging er langzaam aan kapot.
Een jaar later werd mijn uitkering stopgezet, omdat ik als een wonder weer was genezen.
Dus... geen uitkering, geen alimentatie, maar wel een pony en een kind die niet zonder haar pony kon en dat alleen met mij samen wilde.
Wedstrijden die altijd in het weekend waren en een pa die niet mee wilde, niet mee mocht van ons kind.
En dus altijd op mij neerkwamen...
Andere dagen afspreken zodat hij geen last meer had van de wedstrijden was niet bespreekbaar. Ook begon hij zich af te reageren op ons kind over mij... en kindlief werd steeds onhandelbaarder, vond hij.
Hij wilde dat ik koos... of mijn kind helemaal, of helemaal niet.
Dat is geen keus, dat is dus mijn kind helemaal alleen...
Zonder inkomen, zonder alimentatie, zonder meewerkende pa...
Met spaargeld en met een ziek en pijnlijk lijf heb ik in mijn ogen gedaan wat ik moest doen en het voor mijn kind zo stabiel mogelijk gehouden.
Af en toe een weekend naar haar vader, die we iig zover hebben gekregen om de stalling te betalen zelfs in overleg nog een nieuwe pony kunnen aanschaffen, in een duurdere stal, die hij ook weer betaalde ipv alimentatie.
De pony was therapie, ze kon echt niet zonder... al klink dat misschien nog zo vreemd in de oren van iemand die niets met dieren heeft... zonder pony was het niet goed gekomen met ons meisie.
Maar helaas... mijn geld raakte op, de bijstand tolereert geen eigen vermogen als een pony en pa wilde die absoluut niet op zijn naam hebben.
Alimentatie werd afgetrokken van de bijstand-uitkering...
De pony moest dus verkocht, pa moest het volle pond aan alimentatie betalen en de gemoederen werden steeds slechter...
Ik kon niets goed doen... elke keer als ik al iets vroeg, kreeg ons kind de rekening, een kwaaie, pissige vader die niets wilde.
Inmiddels was ze 12, dus geen plicht meer om ergens heen te gaan bij wie ze niet wilde zijn en bleef ze ook de weekenden bij mij.
24-7 bij elkaar, zonder pony, zonder geld, zonder uitlaatklep...
Denk maar niet dat die tijd makkelijk was!
We hebben ons aangemeld als pleeggezin voor geleidehonden. Dit konden we ook weer samen doen, maar een vervanging voor de pony was het niet!
Ik kwam er achter dat hij zijn land had verkocht en daarvoor vele miljoenen had gekregen. Via een rechtszaak moest hij mij partneralimentatie gaan betalen en kon de kinderalimentatie volledig op de spaarrekening van ons kind.
Eindelijk was er financiële rust... dacht ik...
Ik moest namelijk heel veel belasting betalen over de alimentatie... dát hadden ze me niet verteld!
Maar kindlief kon sparen en daar ging het om.
Tot haar 18e kreeg ik partneralimentatie, daarna ging ik de bijstand weer in maar nu als alleenstaande en blijft de kinderalimentatie bij wie het het hoort.... het kind!
Nu, na 13 jaar sinds de scheiding komt ze weer bij haar vader en hebben we het financieel een beetje op de rit, met hier en daar een dip...

Maar zijn woede is er nog altijd, alsof het mijn schuld is dat ons kind bij mij meer rust en vertrouwen kreeg als bij hem...
Met geld is niet alles op te lossen... rust, liefde en vertrouwen moet je verdienen en dat is niet in geld uit te drukken.
Ik geloof dat hij daar nu zelf ook eindelijk achter is, maar beter laat dan nooit!

zijn verhaal....

Na het schrijven van mijn verhaal geloof ik best dat hij het voelde alsof ik via de pony hem zijn kind heb afgenomen...
Jammer, want had hij in alle rust en vertrouwen samen met haar de pony verzorgt en blijven rijden, was het voor ons alle drie zoveel beter geweest!
Hij had alle middelen om haar te geven wat ze wilde, maar deed precies het omgekeerde om mij pijn te doen.
En ik reageerde niet, ik deed gewoon alles alleen, tot ik niet meer kon.
Voor mij was het een aderlating om geen pony met alle kosten te hoeven verantwoorden.
Waar hij mij pijn wilde doen, deed hij dat juist bij zijn kind...
Een dure les voor hem, maar gelukkig voor hem heb ik nooit kwaad gesproken tegenover zijn kind en is alles toch nog goed afgelopen....

De band tussen ouders en kind, daar moet je niet aankomen.... die is duurzaam... maar ook heel kwetsbaar!

waarom je dagelijkse menu op facebook zetten!

Ja, dat was inderdaad de vraag...
Waarom zou je in vredesnaam je dagelijkse portie voedsel op je status vermelden, zonder te vermelden waarom...
Nou, dat zal ik dan nu vertellen...

Ik had dit idee samen met een vriend bedacht omdat we allebei een verandering willen in ons eetpatroon.
Alleen had het geen serieuze achtergrond, ik eet wat ik wil en laat me niet door wie dan ook anders vertellen. Tenzij er een logica in zit die ik begrijp.
Elke dag je menu on-line zetten past ook helemaal niet bij mij... ik vind het soms ronduit vies om foto's te zien van een bord eten, dus waarom zou ik daar in vredesnaam zelf aan mee gaan doen.
Maar afijn... ik ben met mijn vriend mee gaan doen.
Mijn rijstwafeltje, boterhammetje, groentes en een enkele keer wat pasta of een aardappeltje...
En tja... dan begint de werking van dit middel...
De reacties kwamen niet direct.. gelukkig... maar uiteindelijk wel en dan vroegen ze of het een dieet was en dat dit wel erg weinig was...
Uhhhh, ja... als ik het zo opschrijf is het ook wel erg weinig... en omdat ik het op moest schrijven snoepte ik ook ineens niet meer...
Dus in zoverre werkte het wel!
Als ik snoep gaat de rol koek of de zak drop in een keer leeg... met natuurlijk een heel misselijk gevoel als resultaat  :/
Maar zonder de snoep zat ik ook elke avond gewoon vol... at ik dan ook nog een toetje voelde ik me als een dikke opgeblazen pad...
en dan ga je nadenken over wat je eet en hoe veel...
Waarom voel ik me vol als ik bijna niets naar binnen werk?
Wat geeft me het volle gevoel?
Nou, iig de zuivel... dus die werd snel verbannen, maar dit weet ik al heel lang.
Maar nu blijkt ook mijn maisbrood me een enorm vol gevoel te geven... die had ik al als vervanger voor tarwebrood.
Dat vind ik als lekkere broodeter toch wel heel wat minder!
Ik had mijn boterham een keer vervangen door krekkers en dat beviel me veel beter.
En nu ik weer brood eet, al is het er maar 1, merk ik ook direct dat volle gevoel weer....
Dus als ik dit brood ( nog een halve) op heb komt er voorlopig geen nieuwe meer.
Wel heb ik notenmuesli met havermout geprobeerd, gekookt in water is dat super lekker en voedzaam, zonder me al te vol te laten voelen... dat is dus wel weer een goeie vervanger...
Af en toe een stukje kaas, een eitje, heel soms een stukje vlees en verder de krekkers en wat groenten... hoe saai!
Ik moet nog een vervanger zoeken voor de rijstwafels, want zelfs daar vol ik me vol van :/

Maar geloof me... af en toe heb ik het er ook voor over om me lekker misselijk en opgeblazen te voelen na een halve rol koekjes of een lekker toetje.
Daar staat dan tegenover dat ik wel goed blijf nadenken of ik genoeg vitamines etc. binnen krijg.

Daarom heb ik dus mijn menu wekenlang op fb gedeeld.... voor de confrontatie.
En het heeft gewerkt... ik denk na over wat ik naar binnen schuif...
Niet in hoeveelheden, maar wel in toegevoegde waarde.

En nu ik het niet meer deel is de eerste rol koek alweer naar binnen gewerkt.... en ziek dat ik was!!! hahaha

Na jaren eindelijk de betekenis van het klavertje vier gekregen....

Op facebook zag ik deze foto...
een klavertje vier, met daarbij de tekst; Geluk is niet het vinden van meer maar het vermogen te genieten van minder.

Toen ik een paar maanden nadat ik bij mijn ex was weggegaan terecht kwam in een vakantiewoning vond ik regelmatig een klavertje vier. Gewoon in het gras, tussen alle andere klavertjes. Het was alsof mijn oog er naartoe getrokken werd.

Het is algemeen bekent dat het vinden van een echt klavertje vier een uitzondering is, ik was dus ook zeer verbaasd waarom ik ze dan wel vond!

Ik gaf er mijn eigen betekenis aan, nl. dat ik wel wat geluk kon gebruiken.

In de tijd dat ik in die woning zat, is mij vrijwel alles ontnomen... terwijl ik toch eigenlijk was gescheiden om meer te vinden!

Ja, ik had een dak boven mijn hoofd, een bed om in te slapen, eten in de kast en geld op de rekening.

Ik had zelfs een grote auto, een hond en mijn dochtertje.... 

Maar voor mijn gevoel was ik alles kwijt.... ik voelde mij verloren in een wereld die ik niet kende.

Een wereld waar ik alles alleen moest doen.

Het huisje werd beheert door iemand die dacht alle rechten te hebben. Over mij en over de toegang tot 'mijn' huisje.

Het huisje was armoedig, het stonk, was echt afgeleefd maar ik mocht er samen met mijn hond in.

Het is me wel gelukt om het mij eigen te maken, met eigen spulletjes.

De beheerder viel zomaar binnen, terwijl ik me net wilde douchen, of in de tuin lag te zonnen. Als ik weg was wilde hij erin, gelukkig hield mijn hond hem buiten maar dat liet hij me wel weten.
Op straat of middels een lange brief op mijn deur.

Hij wilde mij weg hebben, maar kreeg geen vat op mij... ik wachtte immers op een huurwoning. Eerder kon ik niet weg, maar toen die kwam na bijna 1,5 jaar was ik ook heel snel weg!

Naast het gezeur, met de beheerder overleed onze bouvier, Nero van vier. Hij had kanker door zijn hele lijf en gaf de strijd op. Wat een vrolijke, ondeugende kerel was dat. Aan niets kon je merken dat hij leed. Pas op de laatste dag, toen hij na het wandelen maar niet meer ophield met hijgen en in de donkerste hoeken wilde liggen.... toen was het tijd om afscheid te nemen... 

Lang heb ik niet zonder hond geleefd... diezelfde week vond ik Snuf in het asiel... gedumpt omdat zijn baasjes gingen scheiden en geen van beide voor de hond wilden zorgen. 9 jaar en dan gedumpt worden! Kom maar mee jongen!

Ook het afscheid van mijn paard kwam in de tijd dat ik in het vakantiehuisje zat... financieel zat alles tegen, mijn lijf kon het rijden niet meer aan en ik had met hem het hoogst haalbare gehaald.

Het was tijd....

Het diepst werd ik getroffen door het afscheid van familieleden... dat ging niet gepaard met ruzie en een duidelijke reden, nee, dat ging stiekem en heel stilletjes.

Ik leefde die tijd erg op mijzelf, ik had ook weinig tijd voor andere dingen dan kindlief, mijn paard, haar pony en de hond. Maar ik werd ook volledig genegeerd door mijn broers en schoonzussen.

Behalve mijn oudste broer en schoonzus... die stuurden af en toe een kaartje, belden me op met de vraag hoe het ging. Nietszeggende aandacht die zovéél zegt!

Van de anderen hoorde ik niets, ja via kindlief dat ze haar verjaardag bij haar vader vierden, dat ze daar op de boerderij kwamen, dat ze contact hadden met haar vader....

Als ik ze al zag, kreeg ik zoveel negatieve energie dat ik zo snel mogelijk weer vertrok. Die blikken, die arrogantie... bah!  ik krijg er nog de kriebels van!

En dan te bedenken dat ik deze 1,5 jaar in elk geval 7 keer een klavertje vier heb gevonden.... ik kon mijn geluk niet op, ik haalde er mijn kracht uit om door te gaan.

Als ik weer een klavertje vond voelde ik me sterk. Niets kreeg mij klein. Alles konden ze me afpakken, maar mijn eigenwaarde niet.

Ik droeg mijn eerst gevonden klavertje ook altijd bij me... het wás mijn kracht.

Maar vaak heb ik mij afgevraagd waarom ik juist in die tijd de klavertjes vier vond en daarna nooit weer?

Het verlies is met de verhuizing naar Dronten niet minder geworden, het geluk kon ik nog steeds gebruiken. Een antwoord heb ik er nooit voor gevonden.... tot vandaag...

Want naast de ellende, al het afscheid en het verlies heb ik in deze tijd ook iets heel kostbaars geleerd.

Ik heb geleerd dat ik geen materie nodig heb om me rijk te voelen. 

Van mijn schoonzus kreeg ik het boek, 'de selestijnse belofte', een boek waaruit ik heb geleerd hoe belangrijk het is om te leren van alles te houden, van het kleinste 'iets' te kunnen genieten alsof het een prijs is van miljoenen euro's.

Een klein blauw bloemetje dat net boven het groene gras uitsteekt kan heel mooi zijn. Neem dat gevoel in je op en neem het mee in je leven!

Dat is een zin die ik me heel duidelijk herinner en mijzelf een beeld heb gegeven. (de zin zal er niet letterlijk zo instaan, maar zo staat het mij wel bij)

In de tuin rondom het huis was dor en slecht verzorgt gras, maar er bloeide ook een bloempje... de timing, het hele verhaal, de herkenning... alles zal meegewerkt hebben. Maar mij heeft het een hele wijze levensles gegeven. het heeft mij zoveel meerwaarde voor het leven zelf gegeven.

Nu ik vandaag de tekst met het klavertje vier samen zie, is het mij eindelijk duidelijk waarom ik juist in die tijd vele klavertjes vier kocht vinden.... ik zocht niet naar meer, ik zocht naar de rust die het genieten van minder mij heeft gebracht... en die heb ik gevonden.

Krijgen en verliezen hoort bij het leven, maar het is de betekenis die je het geeft die de waarde van elk bepaald.

Hoe mooi kan het leven zijn!

Mijn mooiste herinnering

Ik staar over de golven, ik kan het bijna niet geloven. Ik ben eindelijk onderweg naar jou.

Met de boot maak ik de overtocht naar Engeland en ga daar eerst genieten van de fantastische omgeving rond mijn, met zorg uitgezochte hotel.

In een plaatsje zo klein dat je er lopend in vijf minuten doorheen bent, maar dan wel meteen in de prachtige natuur staat die Engeland zo mooi maakt.

Daar is het mij om te doen.

De rust van het kleine dorp, de natuur die rust uitstraalt en dan natuurlijk aan het eind van mijn vakantie, jij!

Jij, die ik op deze boot heb leren kennen waarna we heel veel telefonisch contact hebben gehad, waardoor er iets moois is gaan bloeien.

En dan nu, eindelijk na zoveel maanden, gaan we elkaar weer zien en voelen.

Een lange afstandsrelatie is niet makkelijk, maar ik geloof in ons en in mijn gevoel voor jou.

Wat hebben we de afgelopen maanden veel besproken. We hebben zelfs ruzie gemaakt omdat er zoveel onzekerheid was.

Maar we hebben ons er doorheen geslagen en onze eerste afspraak is een feit.

Als ik tijdens mijn vakantie boven aan een heuveltop ben en voor mezelf een plekje creëer om te zitten, kan ik alleen maar met een zwoele glimlach bedenken hoe onze ontmoeting zal gaan.

De natuur heeft hier zeker zijn invloed op.

Vanaf de top zie ik een rivier zich kronkelend een weg vinden tussen de glooiende heuvels door, aan weerzijde begroeid met de mooiste bloemen, zacht van kleur maar oersterk.

Net als onze liefde.

De laatste dag van mijn vakantie is aangebroken, ik ga weer richting de boot die mij terug brengt naar Nederland.

En dan is het zover, ik herken je nauwelijks, maar weet dat je het bent.

Wat er dan gebeurt is niet te beschrijven... een ware explosie van emoties en gevoelens overstromen ons, we zijn ons niet meer bewust waar we zijn en zien alleen elkaar.

Wat een mooi weerzien, wat een mooie herinnering aan een tijd die daarna nooit meer is evenaart.

Nog een paar keer weten we af te spreken, maar langzaam ebt het weg, het geloof en het vertrouwen is niet wederzijds. De afstand wordt steeds groter.

Nu weet ik dat je niet meer op deze aardbol rondloopt, wat mijn herinnering aan jou dubbel zo mooi maakt.

Mijn herinnering aan onze ‘eerste keer’ blijft zo mooi! En die leeft voort!

#IBZD 4e en laatste opdracht, wonen en werken in een Europese stad

De laatste opdracht, wonen en werken vanuit een zomerse, Europese stad... oef, dat is niets voor mij maar ik wil toch deze opdracht uitvoeren.
Ik bedenk me dat ik wel in buitenlandse steden geweest ben, maar meer als de leuke, beroemde plekjes bezoeken kwam ik niet en wilde ik al helemaal niet.

Als ik in een buitenlandse stad zou moeten wonen gaat mijn voorkeur uit naar Engeland, Noord Engeland. Liever nog Schotland of Zweden, al ben ik daar nog nooit geweest.
Ik zou daar veel kunnen leren over de opvoeding van hulp- en geleidehonden. Het gaat daar heel anders en veel veiliger als hier in Nederland.

Ik zou willen wonen aan de rand van de stad, waar ik vanuit mijn zolderraam nog wel het drukke levens tempo van de stad zie, maar niet hoor.
Vandaaruit kan ik zelf beslissen of ik me wel of niet tussen de mensen wil gooien.
Een enkele keer uit eten, of gewoon shoppen is meer dan genoeg.

Voor mijn werk heb ik alleen een goeie relatie met de honden nodig, al is het wel heel fijn dat ik met de eigenaar van de honden ook goed door een deur kan.
Het socialiseren van de honden begint in alle rust en vanaf de rand van de stad kunnen we steeds verder opbouwen tot we in het drukke centrum ons net zo sociaal gedragen als in de rustige buitenwijken.
Om uiteindelijk in alle rust in ons kleine huisje bij te komen.
Waar ik ook meer dan genoeg rust krijg om te schrijven...
Het begint al bijna op de ideale woonsituatie te lijken!

bedankt Karin, voor de leuke, soms erg lastige maar altijd zinvolle manier hoe je me aan het denken hebt gezet bij bepaalde onderwerpen.
Ik heb geleerd om over elk onderwerp, of het me nu aanstaat of niet, gewoon te schrijven als of het mijn beste onderwerp ooit was.
Zeker voor herhaling vatbaar!

#IBZD 3e opdracht... afscheid van de lagere school

De derde blogopdracht die we krijgen van http://www.met-k.com/ is;
Schrijf je beleving, je herinnering over de 6e klas van de lagere school...

Het laatste jaar op de Morgenster, we zijn de oudsten op school en het einde is in zicht.
Het is het jaar dat mijn leven totaal veranderd....
Ik heb van mijn hele lagere school weinig tot geen herinneringen, maar wel van de 6e klas...

We waren nog maar net begonnen in het schooljaar... 8 oktober om precies te zijn... dat mijn oudste broer een auto ongeluk kreeg en overleed.
Mijn herinnering aan deze tijd is levendig, heel levendig.
Ik kan me bijna letterlijk de beelden voor de geest halen hoe het toen was.
8 oktober was op een zaterdag en maandag wilde ik persé naar school.
We zaten zoals elke maandagochtend in een kring toen meester Van Dijk vertelde wat ons gezin was overkomen.
Ik voel nu nog de verschrikte blikken op mij gericht... ineens vol in de belangstelling.
Mijn reactie was een onzekere glimlach... ik was 11, hoe moet je in godsnaam reageren!
Sommigen begrepen dat niet, maar de meester gelukkig wel en legde het uit in de klas.
De dagen erna zijn een roes, net als de dag van de begrafenis.
Al weet ik me die ook nog heel goed te herinneren....

De dagen, weken, maanden gaan door zoals altijd.
Op school wordt er verder niet meer bij stil gestaan, zo is het voor mij ook niet moeilijk om door te gaan. een keus heb je immers niet?

Eind van het jaar geven we een afscheidsmusical, waar we flink op geoefend hebben en altijd met veel plezier.
Maar de dag van de uitvoering moet ik geschminkt worden en dat weiger ik... ik ben in alle staten en verstop me op het toilet. Geen troep op mijn lijf!
Ik wordt alsnog overgehaald... iemand weet blijkbaar door mijn drama heen te prikken... en we geven een heel mooi afscheid op de bühne.

De overgang naar de middelbare was als vanzelfsprekend... denk ik... ik weet me er echt niets van de herinneren. Het zal wel spannend geweest zijn, maar samen met andere klasgenootjes ga je gewoon.
De weg naar volwassen worden was begin van de 6e klas al ingezet, daar zijn we gewoon mee door gegaan.

een weekendje weg met de #honden bij Vom Falorie

Het is lang geleden dat ik ergens langer als een dag geweest ben, vooral omdat je met de honden samen nergens echt goed terecht kan.
Nu heb ik ook altijd meerdere honden en die wil ik dan ook allemaal mee hebben.
Zou er al een huisje zijn, dan moet ik nog altijd de honden uitlaten en heb ik dus nog steeds geen vakantie.
Maar nu heb ik de ultieme plek gevonden om even weg te zijn en toch de honden ook vakantie te geven...
Bij Vom Falorie

http://www.vomfalorie.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=160&Itemid=176

Ze hebben de bovenverdieping bij hun huis omgetoverd naar een appartement met slaapplaats voor 4 personen. Een goed uitgeruste keuken, een ruime badkamer met wasmachine en een toilet.
Niet te vergeten de gezellige woonkamer!
De honden mogen hier mee, mits ze goed zindelijk zijn en zich weten te gedragen.
Geen enkel probleem dus.

Via een vaste trap loop je zo naar boven, de gladde vloer in de woning zorgt voor simpel schoonmaak gemak, verder is het net of ik thuis was... van alle gemakken voorzien.
Goede matrassen op de bedden, wat ik héél belangrijk vind. Goeie stoelen en een bank.
Niets waar mijn lijf moeite mee zou hebben, en die heeft heel snel moeite met andere matrassen, stoelen of banken...

En dan de tijd die je doorbrengt buiten... even de weg over en je loopt zo het bos in... hoe simpel wil je het hebben!
Wil je zonder de honden op pad is er een kennel met buiten uitloop waar ze zolang kunnen blijven.
Of ze gaan op de grote speelweide, waar ze zich de hele dag wel kunnen vermaken.
Alles in goed overleg.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de gezellige eigenaren van dit vakantiestekkie...
Wij hebben een geweldig weekend gehad en onze honden ook....

Vom Falorie... een echte aanrader!!

2e blogopdracht #ibzd

De tweede blogopdracht ; Fotografeer de zonsondergang vanuit je eigen huis en blog over het gevoel dat je erbij hebt, hoe je (werk)dag is geweest en hoe je nu uitrust.

Bij het lezen van deze opdracht moest ik toch echt even nadenken of die foto wel zou lukken...    Ik heb vanuit huis nog nooit een zonsondergang gezien. Maar de uitdaging is er, we gaan de avonden in de gaten houden. Allereerst maar eens uitzoeken wáár de zon onder gaat. Die zoektocht was gelukkig wel heel makkelijk, aan de achterkant van het huis. Maar ik moest wel op tijd zijn, want anders verdwijnt hij achter de flatjes.

Vanuit de woonkamer zie ik niets, dus we maken de foto vanuit de slaapkamer, de eerste verdieping. 
                                                                                       


Oef, die valt wel erg tegen, de zon is al achter de wolken en eigenlijk ook al achter de flat.
De volgende avond maar wat beter opletten en gelukkig is het dan ook beter weer.
Nu is het bijna mooi! Als die huizenblokken en die flat er niet zouden zijn.
Als ik dan ook nog meer inzoem op de zon zelf komt er zelfs een hele mooie foto van!

                                

Met het maken van de foto ben ik me er heel erg van bewust dat ik dus echt nooit oplet wat er in de natuur om mij heen gebeurt. Uiteraard merk ik dat het frisser wordt, na een warme dag. De zon schijnt niet meer in mijn achterkamer. Maar nooit kwam er het besef dat dit gepaard gaat met de zonsondergang. Eerder met het feit dat de flat de zon uit mijn tuin houdt.
Nu zit ik op de bank en voel ineens een gemis van jaren. Ik had al vele jaren kunnen genieten van toch echt wel een mooie zonsondergang vanuit mijn kleine huisje tussen al die andere blokhuizen.
Had ik eerder de tijd genomen om met de camera de zon op te zoeken had ik niet elke avond als een echte zombie voor die tv zitten hangen, hopend dat het snel bedtijd zou worden zodat ik mijn lijf de broodnodige rust kon geven.
Na een dag van bedenken hoe deze nu weer door te komen, waar de acties zich zoals gewoonlijk wel vormen gedurende de dag, maar ik altijd het idee heb dat ik niets gedaan heb, plof ik na het eten op de bank en kom er pas af als de hond uit moet, mijn kop thee moet zetten om daarna weer op diezelfde bank neer te ploffen.
Maar dankzij deze foto en de nodige tijd en energie die ik er in kon steken heeft mijn avond een nieuwe betekenis gekregen.
Ik hoef niet meer jaloers te zijn op die ongelooflijk mooie zonsondergang van verre oorden en vooral lege, zonder beton voorziene plaatjes....
Ik heb het hier zelf, in mijn eigen achtertuin.
Ik ben een gelukkig mens!

#IBZD, Op een onbewoond eiland

Karen kwam met het briljante idee om als bloggers, de zomer door te bloggen. De meeste bloggers houden een zomerstop of bloggen wat minder in de zomer. Maar wij bloggen de zomer door. De afkorting #IBZD betekent dan ook: Ik Blog de Zomer Door. Karen geeft opdrachten en een groep van zo’n 75 bloggers voert ze uit. Vandaag de eerste.

De eerste blogopdracht:
Je bent op een onbewoond eiland (beschrijf dit) en hebt maar 5 items meegenomen. Welke items zijn dat? Vervolgens schrijf je een brief aan een geliefd persoon over waar je bent en wat je mist maar misschien heb je daar alles wat je hartje begeert?

Op een onbewoond eiland

Ze hebben me afgezet, de komende maand heb ik niets meer dan mijn pen, mijn schrijfblok, een tent, een aansteker en mijn e-reader.
Verder moet ik het doen met wat ik op dit eiland vind, maar al snel kom ik er achter dat er voldoende water en vruchten te vinden zijn.
Ik ben maar een kleine eter, ik red het hier wel mee.

Wanneer ik het bootje in de verte zie verdwijnen komt er een warme deken van rust over me heen. Ik zet mijn tent op aan de rand van een groot, wit strand. Ver genoeg van de branding vandaan en net onder de eerste bomen van de jungle achter mij.
Daarna ga ik aan de branding zitten en staar over het water. De golven komen en gaan en nemen al mijn gedachten en onrust met zich mee. Ik heb alle tijd voor mijzelf.

Dochterlief,

Nu zit ik hier en jij nog altijd daar. In jou eigen leven en ik in mijn nieuwe, wie weet tijdelijke.
Elke avond zit ik hier op het lange, uitgestrekte strand en zie de dagen langzaam achter de horizon verdwijnen in een grote, vurige gloed.
De natuur van dit eiland is onbeschrijfelijk. Soms heel hard en confronterend, maar tegelijk weer zo mooi met alle geuren, kleuren en geluiden.
Wanneer ik op het strand zit en mijmer over alles wat ik achter heb gelaten zie ik jou als een foto voor me.
Op mijn eigen wijze mis ik je, maar weet dat jij je weg wel vindt in jou wereld.
Het is goed zo, we gaan ieder ons eigen weg en redden ons daar prima!
Daar ben ik van overtuigd!
Zorgen hoef ik me niet te maken en ik kan hier doen wat ik altijd wilde.
In alle rust, schrijven en lezen.
Meer heb ik niet nodig.
De dagen gaan rustig voorbij, er is geen moment waar ik mij verveel.

Dus dag, kindlief.
Ik blijf hier nog een tijdje, tot ik het nodig vind om weer terug te gaan.
Liefs, mama

p.s. Wat niemand weet ik dat ik Menno stiekum meegesmokkeld heb.... zonder hem ben ik nergens!

klussen

Tja, het is weer eens zover. Ik wil klussen.
Ja, je leest het goed, ik wíl klussen!
Ik vind het namelijk leuk om spulletjes weer mooi te maken of kapotte dingen te repareren.
Geen grote klussen, maar simpele, die ik zelf kan doen.

Afgelopen week de stoel die van mijn oma is geweest een nieuw kleurtje gegeven, nu ziet die er weer fris uit.
De aardbeienplanten in de tuin zitten vol met, nu nog, groene aardbeien, dat beloofd wat!
Maar als ik ze in de tuin laat, in de volle grond, weet ik zeker dat ik zelf geen aardbei zal proeven, dan hebben de honden ze al op voor ik er zelf aan kan beginnen.
Ik moet ze dus redden.
De grootste planten hebben nu een pot voor zichzelf en staan op een hoge tafel, uit beeld van die hapgrage bekken van de honden!
Ze hebben nog wel een paar planten waar ze van af kunnen plukken hoor.

Nu wordt het tijd voor andere klussen...
De schutting meet de buren waait nog een keer om, zo los staat die. Er zal iets gedaan moeten worden maar ik weet nog niet goed wat en hoe. Daarbij kan ik er niet goed bij er staan nl. konijnenhokken voor.
Ook moet ik iets doen aan het zonnedoek dat ik zomers voor de achterdeur hang... het is stuk gewaaid, uitgehangen door de storm direct de eerste week dat ie hing.
Ik denk dat die gewoon vervangen moet worden.
Dan is er nog meer te verven.
Een klein theekastje dat ik in de keuken gebruik is heel erg aan een opfrisser toe, net als het dressoir van opa en oma.
Maar wat voor kleur ga ik die geven?
Ik wil voor wat frissere kleuren gaan en niet meer zo donker.

Er is dus genoeg te klussen!  Maar waarom doe ik het dan niet?
Steeds komt er weer iets tussen.
De schutting heb ik hulp bij nodig, dat is dan wel weer te begrijpen.
Het doek... tja, het waait nog steeds, straks gaat het nieuwe doek ook kapot!
En om te verven moet het buiten droog en wat warmer zijn. Het schuren en verven zou wel binnen kunnen maar met de honden is dat niet echt ideaal.
Als ik de honden dan even veilig en droog en warm buiten kan houden is dat allemaal net even prettiger....

Dus je hoort het al wel...
Ik wíl wel klussen, maar eigenlijk liever ook weer niet...
Er is altijd wel weer een smoes te verzinnen... zucht...
Ik ga maar weer een spelletje doen, of een programma kijken of een boek lezen...

De klus van het bloggen is in ieder geval weer geklaard ;)

20 antwoorden op vragen over het leven

In navolging op het blog van theS-files http://www.thesfiles.nl/blog/tagweek-1-my-life-in-20-questions-  geef ik ook mijn 20 antwoorden op levensvragen.... gewoon omdat het leuk is ;)

1. Wat is je favoriete kleur?

kleuren! Ik hou van meerdere kleuren

• Zwart, omdat het mij altijd aantrekt.
• rood, om dezelfde reden
• paars, de kleur van spiritualiteit

2. Favoriete getal?

Ik kom altijd ergens terecht met het getal 6, maar dit getal brengt mij niet altijd evenveel plezier. Ik zou het dan ook niet favoriet noemen, eerder een rode draad door mijn leven. En een leerzaam nummer. Ik leer op deze plekken wel waar ik juist veel plezier aan beleef en wil die dan ook in mijn leven brengen

3. Droombaan?

Mijn droombaan was vroeger mijn echte baan... al het voorkomende werk met paarden. Voeren, stallen mesten, lesgeven mee op wedstrijden en zelf af en toe een wedstrijdje meerijden....
Mijn toekomstige droombaan is het opzetten van een dierenopvang voor huisdieren en boerderijdieren, die laatste in het klein, maar toch ook erbij ;)
Honden die nergens meer geplaatst kunnen worden om welke reden dan ook een waardige plek geven, waar ze hond kunnen zijn.Vooral de oudjes die in een asiel niet gekozen worden vanwege hun leeftijd mogen bij mij hun laatste adem uitblazen.

4. Waar zie je jezelf wonen in je eentje?

Om al die dieren zorgeloos te kunnen houden heb ik strand, bos en rust nodig... een vrijwel onbewoond eiland zou mij prima passen. Niet te ver uit de kust, want af en toe wat menselijk gezelschap is welkom :) 

5. Favoriete manier om te reizen?

Ik reis niet graag, maar als ik dan moet kiezen ga ik met de auto en de boot richting Engeland, Noord Engeland. Jaren geleden een weekje geweest en ik had het gevoel of ik daar altijd al gewoond had... back to my roots, zou je bijna kunnen zeggen. Al is er niemand van mijn familie die daar vandaan komt voor zover ik weet.

6. Wat doe je graag in je vrije tijd?

Lezen en zelf schrijven... Het schrijven blijft tegenwoordig wel meer bij bloggen, maar ik heb nog twee verhalen die ik wil schrijven. Gelukkig hebben schrijven en opschieten niet veel met elkaar te maken, dus ik neem er de tijd voor.

7. Favoriete kledingwinkel?

Heb ik niet. Ik koop kleding waar ik het minste hoef te betalen of neem ze tweede hands over. Ik geef niets om kleding, maar ik wil er natuurlijk wel netjes bijlopen.

8. Van welke band of welke artiest zou je graag een concert willen bijwonen?

Lisa Loïs!!  Zij kan echt alles zingen, wat een heerlijke stem.
Maar eerlijk gezegd luister ik liever in mijn eigen omgeving naar haar muziek, een concert is voor mij niet echt een plek om te genieten. Al heb ik goeie herinneringen aan een concert van Meat Loaf... jaren geleden!

9. Favoriete thee?

20 kruidenthee van zonnatura, lekker fris beetje anijsachtig... altijd lekker. En de brandnetelthee die ik 2x daags drink, maar die is meer verplicht voor het reinigen.

10. Verzamel je iets?

Honden? hahaha. Nee, die heb ik gewoon graag om me heen.
Boeken, die wil ik altijd kopen. 

11. Ik kan niet slapen zonder..

Ik slaap altijd zonder....

12. Als je 1 miljoen, helemaal voor jezelf kreeg, wat zou je er mee doen?

een deel zou naar de school gaan waar ik u honden voor opleid. De rest is voor mijn droom van de toekomst.
Zou ik miljoenen krijgen zouden er meerdere mensen in mijn omgeving mee mogen genieten, ik ken er wel een paar die wel wat kunnen gebruiken!

13. Favoriete make-upmerk

heb ik niet, gebruik ik niet... de natuur werkt prima. Mocht er verzorging nodig zijn gebruik ik de producten van ForeverLiving, pure Aloë Vera

14. Favoriete lekkernij?

Teveel om op te noemen... drop, koekies, pure chocolade en de ergste is walnoten ijs.. jammie!!

15. Favoriete seizoen?

Dat is moeilijk kiezen... Het voorjaar omdat na de grauwe winterperiode de wereld weer opfleurt met alle mooie bloemen en het najaar omdat die wederom een mooie kleurenpalet tevoorschijn tovert.

16. Slaap je met de slaapkamerdeur open of dicht?

Open, ik heb er tegenwoordig wel een gordijn hangen zodat Alicia niet direct inkijk heeft op mijn persoontje in bed... vooral zomers is dat niet echt prettig hihi

17. Waarom ben je begonnen met bloggen?

Toen ik met de Aloë Vera in aanmerking kwam ging ik een cursus volgen hoe ik mijn producten beter onder de aandacht kon brengen. Een manier was bloggen...
Het hielp mij niet aan de verkoop van de producten, maar het bloggen ben ik voor steeds meer dingen gaan gebruiken. Nu is het een echte uitlaatklep voor mijzelf geworden en gebruik ik ze ook voor de opvoeding van de pups, leuk om die later weer terug te lezen.

18. Heb je een abonnement op een tijdschrift?

Nee, vind ik zonde van mijn geld. Wat ik lezen wil is op het net wel te vinden en wat ik weten wil ook ;)

19. Wat deed je afgelopen nacht om 0.00 uur?

Slapen... wat anders?

20. Favoriete parfum?

Heb ik niet, gebruik ik niet... of het moet de hondengeur zijn die waarschijnlijk wel met me mee komt haha

Dit waren de antwoorden alweer op ” My life in 20 questions. ” Ik TAG zelf niemand omdat ik niemand vrijwillig wil verplichten iets online te zetten. Vind je de TAG leuk? Neem ‘m dan gerust over!

Ik ben stiekem ook wel nieuwsgierig naar jullie! Wat verzamel jij? En waarom? En waar zou jij graag in je eentje wonen? Laat het me weten in een comment!

een warme dag

Oef, wat is het warm vandaag...
Het begint meteen al, als ik wakker word.
Het is klam onder de dekens en mijn benen plakken aan elkaar.
Gefrustreerd gooi ik de dekens van mij af, het was zo lekker gisteravond, zo lekker koel met een zacht briesje wat door het open raam over mij heen waaide.
Nu lijkt het of ik gestoomd wordt in het zelfde bed.
Bah!
Ik sta op, gooi snel wat koud water uit de kraan over mijn gezicht en hijs mijzelf in wat luchtige kleding.
De honden staan beneden al te wachten, zoals altijd lijken die nergens last van te hebben.
Tot ze aan de overkant in het gras hun blaas hebben geleegd, nu voelen ze ook de warmte wel op hun lijf en beginnen al te hijgen.
Dit is ook niet leuk meer.
We wandelen een kort stukje, ze hoeven zich enkel te ontlasten en dan gauw weer naar binnen, in de koelte van het huis.
Gelukkig is het daar nu nog even aangenaam, maar als de zon eenmaal op de ramen schijnt is het binnen ook niet fijn meer.
Zulke dagen mogen van mij heel snel voorbij gaan.
Ik doe ook niets op zo'n dag.
Alleen opstaan uit de stoel bezorgt me al extra zweetdruppels, erger nog... ik zweet terwijl ik stil op de stoel zit!
Bah!
De zon staat op zijn hoogste punt en het is eng stil... geen vogel die fluit, geen kind dat speelt, ik hoor helemaal niets.
De honden zoeken de koele vloer in huis op en ik zet me met een boek in de bank.
3, 2, 1 en mijn ogen, toch al loom van de hitte, vallen dicht.
Gelukkig, dan is de middag zo voorbij.
na wat lezen en dutten wandel ik nog even met de honden en begin daarna aan het avondeten.
Het laatste waar ik zin in heb, maar we zullen toch iets op tafel moeten zetten.
Eindelijk, laat op de avond vertrekt de zon en voel ik weer een fris briesje over me heen waaien.
In de verte klinkt gerommel.
Ja, na een warme dag een heerlijke opfrisser.
Daar hou ik van!
Voor ik mijn bed weer induik kunnen de ramen weer open, de lucht is weer helder en het frisse briesje zorgt ervoor dat het in huis snel wat afkoelt.
Wat zal ik lekker slapen.
Morgen weer een warme dag... zeiden ze

Schrijven

Vandaag ga ik schrijven over schrijven...
Wat betekend het voor mij? waarom doe ik het en wat krijg ik ervoor terug...

Ik ben geen prater, als ik ergens over na moet denken weet ik de woorden niet snel te vinden en klap al snel dicht.
Dit vormt een grote frustratie van mij en is heel onduidelijk naar een ander toe.
Ik zou zoveel willen zeggen, maar een blik op de ander en mijn hoofd stopt.... er vormen zich geen woorden meer, er zijn alleen nog gevoelens en ja... om die uit te leggen heb je toch echt woorden nodig.

Mijn schrijfproces is begonnen na mijn echtscheiding. Een opmerking van iemand om alle ellende eens op te schrijven om het zo beter te kunnen verwerken, het een plek te kunnen geven.
Alle ellende opschrijven werkte toen niet voor mij, maar wat wel werkte, was het schrijven over hoe ik mijn leven wél zag zitten.
Dit werd het boekje 'Aleida, gevonden geluk' en zelfs een deel 2 kreeg ik in een paar maand op papier.
Jaja, in het begin schreef ik met pen en papier... zo'n 12 jaar geleden...
Ik had niet eens een computer.
Om het op te kunnen sturen naar een uitgever moest het echter toch getypt op papier staan. Dus ik ging met een typemachine aan de slag. niet meer in te denken toch!?
Dat werkte dus ook totaal niet.
Het hele verhaal dus alsnog in een, speciaal voor dit doel aangeschafte, laptop ingetikt.
Meteen een goeie eerste correctie op het verhaal.

En meteen was de kunst van het schrijven en het blijven schrijven een grote interesse voor mij geworden.
Ik begon te bloggen, gewoon om te schrijven. Het ging nergens over. Maar het waren mijn gedachten en voor mij betekenden die woorden heel veel.
Telkens maakte ik weer een nieuw blog aan, met nieuwe ideeën en nieuwe verhalen.
Ik schreef over mijzelf, over mijn verleden, over nieuwe dingen.
Ik schreef omdat ik niet kon praten en ik geen luisteraar kon vinden.
Nu had ik een hele geduldige luisteraar, iemand die mij nooit in de rede viel of mij met een blik in de ogen tot zwijgen kon brengen.
Ik voelde me rustiger worden maar durfde mij nog niet echt met mezelf te confronteren.
Ik kreeg de kans om over de pups in opleiding te schrijven, lekker luchtig en altijd positief.
Een hele goeie afleiding en ik kreeg steeds meer rust in mijzelf.
Schrijven werkt voor mij als een hele goeie therapeut haha.

De cursus 'korte verhalen schrijven' was soms wel heel confronterend.
Schrijfopdrachten over de kerk, of over bepaalde gevoelens vond ik erg moeilijk. Maar als je na lang zwoegen de reactie van de leraar krijgt die het totaal niet interesseert wát je schrijft, maar wel hóé je het schrijft ging er een nieuwe deur open.
Mijn blog 'me myself and I'  kreeg er een nieuwe functie bij.
Ik ging steeds meer vanuit mijn hart schrijven en voelde me daardoor steeds sterker worden.
Ik publiceerde ze niet op sociale media en had dus ook vrijwel geen lezers....
Tot die keer dat ik besloot dat de hele wereld wel mocht weten wat ik had geschreven.
Een stuk over het plotselinge verlies van onze pup in opleiding Oda.
Wat gaf dat een boost.... zulke leuke reacties en zoveel steun!

Om nu elk blog te publiceren vond ik nog altijd t;e confronterend maar het schrijven vanuit mijn gevoel en mijn ervaring groeide.
Steeds vaker kon ik mijn hart luchten en delen met mijn lezers, al publiceerde ik nog steeds vrijwel niets...
Gewoon het idee dat het gelezen kón worden gaf mij de boost om steeds meer en intenser te gaan schrijven.
Tot ik laatst een stuk schreef over  moederdag en daar weer heel inspirerende onderwerpen door kreeg... die ik wel via de sociale media deelde en heel veel lezers voor kreeg....
Toen is het lontje aangewakkerd om meer te schrijven en te publiceren.

Schrijven zal ik altijd vanuit mijn hart doen, rechtstreeks vanuit mijn gedachten...
Schrijven is voor mij echt 'spreken zonder te worden onderbroken'.... een recht wat we allemaal hebben.
Niet om te misbruiken, maar om mijn eigen verhaal te vertellen, zoals ik het heb ervaren en zoals ik het voel... niet meer en niet minder.