week 4 #bloggersbootcamp

Karin vraagt om 16 dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent
Nou, sorry Karin, maar ik ga er geen 16 opschrijven...
Ik heb er namelijk maar 1 die belangrijk genoeg is om genoemd te worden, als ik ze bij elkaar moet gaan rapen komen we ver boven de 16 uit en verliezen ze voor mij hun betekenis.

Ik ben dankbaar voor alles wat het leven mij gegeven heeft...

Als het leven mij niet de lessen had gegeven die ik heb mogen beleven was ik nu een onwetende vrouw geweest.
Nu ik de lessen ter harte heb genomen en mijn les heb geleerd besef ik meteen dat er nog heel wat te leren is en dat er lessen zullen blijven komen.
Het mooie van levenslessen is dat je de antwoorden vaak in het leven zelf krijgt.
Niet op een presenteerblaadje, je moet ze wel ontdekken.
Dat heeft wat inzicht nodig en een open mind.
Ook dat heb ik mogen leren en ervaren...
Iets mooiers en belangrijkers kan ik mij niet voorstellen en hiervoor ben ik heel dankbaar...

week 3 #bloggersbootcamp, doorgaan of opgeven?

Op welk moment dacht je: Ik pak nu door! Het is nu of nooit! Iedereen zegt dat het niet kan, of niet lukt, maar ik ga bewijzen dat het anders kan.

Bloggersbootcamp 3 is geen makkie...

Mijn eerste gedachte ?  Ik heb geen idee!

Niemand heeft mij ooit echt gezegd dat ik iets niet kan, wel waren er die ogen, die zeiden vaak genoeg... of dat gevoel, waar ik zo overgevoelig voor ben.

Kortom... er was wel een strijd in mij die vond dat ik me altijd bewijzen moest... en opgeven? 

Nee, dat deed ik niet.

Of misschien toch wel... 

Als ik ergens voor ga, ga ik er ook echt voor. Weliswaar in mijn eigen tempo maar komen zal ik er.

Zo begon op mijn 11e jaar met paardrijden. Ik wilde goed worden en dat ging me goed af.

Eerst met het werken met de paarden, later ook op de wedstrijden.

Mijn laatste paard was een echte lastpak. Wat waren er veel momenten waarop ik hem weg wilde doen, maar ach... dan liep ik naast hem naar de wei of weer terug en dan was hij zo lief. Of gewoon even knuffelen, zo vredig knabbelend op zijn hooi in de stal... Ik vergaf hem alles weer, zo snel als ik weer (vrijwillig) op de grond stond, naast hem.

Maar ow, wat had deze kerel een karakter zeg!

Maar eenmaal op wedstrijd wilde hij zich graag laten zien, dus de punten en prijzen vlogen ons om de oren.

Geen denken aan opgeven tot we weer thuis in de clinch zaten...

Zo ging het jaren door, tot op Z- niveau, dressuur.

Je moet weten dat ik in de jaren dat ik hem reed met behoorlijke lichamelijke klachten liep.

Uitval van mijn benen, sleepbeen, ongecontroleerde bewegingen in mijn handen, pijnbestrijding behandelingen waar je eerst juist meer pijn van kreeg en zelfs een keer dat ik geen gevoel meer had in een been.
Nee, het ging allemaal niet vanzelf maar elke dag kroop ik weer op mijn grote vriend en uitdaging, samen konden we het.

Wat een kick gaf het om met een sleepbeen de eerste prijs op te halen!
Ik heb heel veel van hem geleerd, wat ook mijn dagelijkse denkwijze heeft beïnvloed. 

Mij rust heeft gegeven want anders deed deze kerel niets... ja, steigeren en klieren.

En vooral doorzetten... opgeven was gewoon geen optie.

Soms was er wel iemand die zei; dat kun je niet, maar diegene verdween snel uit mijn geheugen... naar zulke opmerkingen luisterde ik niet.

Wij zijn tot het Z- dressuur gekomen, toen heb ik hem moeten verkopen... dat was misschien ook opgeven, maar ik kon hem niet meer houden, om fysieke en financiële redenen.

Wat een gemis!

Er zijn wel meer gebeurtenissen, zoals het uitgeven van mijn boek. 

Het heeft 10 jaar geduurd voor ik er aan toe was om het uit te geven.

Het was al eens naar een uitgever gestuurd, die vond het verhaal wel goed, maar de opmaak niet. Cursussen later aan het herschrijven en corrigeren gegaan en uiteindelijk in eigen beheer op de markt gebracht. Zonder succes, de verkoop is slecht, maar het is te koop! Dat is gelukt!

Ook het opvoeden van blindengeleidehonden werd in twijfel getrokken... of ik dat wel kon?

Tja, waarom niet? Het is een hond, die kan ik wel opvoeden.
En dat heb ik gedaan.

Ze kwamen en gingen, op het laatst met maar 4 of 5 maand verschil in plaats van het gebruikelijke jaar. Ik ging gewoon door en met plezier.
Maar ik voelde wel weer zo'n dingetje... zo'n onderbuikgevoel, van stop er nou eens mee, doe eens wat rustiger aan. Maar nee, ik ging door!
Waarom iets minder doen (in mijn beleving opgeven) als het niet echt nodig was?

Had ik maar naar mijn onderbuikgevoel geluisterd, dan was het niet zo dramatisch gestopt...
Ach ja, ook daar leer je weer van...

... ik geef gewoon niet op, tenzij ik gedwongen wordt door omstandigheden. Maar of het er altijd beter van geworden is? of een succesverhaal?  Nee, dat niet... niet altijd.

Maar ik ga wel beter luisteren naar mijn onderbuikgevoel... dan maar een keer opgeven...

week 2 #bloggersbootcamp, drie boeken die je inspireren.

De blogopdracht van week 2 is, als jij 3 boeken zou moeten doorgeven aan anderen, welke 3 boeken van waarde zouden dit zijn en waarom?

Bij het lezen van deze opdracht denk ik meteen aan;

'De Celestijnse Belofte' van James Redfield.

Dit boek kreeg ik te leen van mijn schoonzus, een half jaartj  na de scheiding met mijn ex, alleen in een vakantiehuisje, verlaten van alles en iedereen alles kwijt zag raken en behoorlijk met mezelf in de knoop zat.
Het boek gaf mij weer een kleurrijke kijk op het leven, niet in het bijzonder op mijn leven want daar gebeurde niet veel moois, maar wel op de kleine dingen die om mij heen gebeurden.

Kleine dingen, zoals een blauw bloemetje dat helemaal alleen opbloeide in het dorre, kale grasveld rondom mijn huisje... wat was die mooi!
Samen met mijn dochter keihard met 'Meat Loaf' mee blèren in de auto 's morgensvroeg naar school.
Lekkere en goedkope gerechten maken voor mijzelf.
Mooie, lieve mensen leren kennen of ze herkennen.
Samen met de hond genieten van het uitzicht op het Ketelmeer, wat hebben we daar vaak gezeten!

Want ook dat gebeurt in tijden als je denkt dat er niets goed meer gaat, dan kun je wel een gids gebruiken die je wijst op deze wijsheden. Het heeft mij in elk geval heel veel geholpen.



Mijn tweede boek zou zijn,
'De Donkere Toren' van Stephen King.

Het is eigenlijk niet een boek, maar een serie van zeven boeken. Toen ze uitkwamen, elk jaar een of soms zat er nog langer tussen wist ik vaak niet meer precies hoe het was gegaan. Afgelopen winter heb ik alle zeven delen achter elkaar gelezen en waas positief verrast. Het boek heeft een mooie rode draad... 'ka'.
'Ka' staat voor 'als het gebeuren moet, gebeurt het'.. zo simpel is het.
Stephen King neemt je mee van een ver verleden, naar het heden en de toekomst, via demonen en geesten of bizarre personen en gebeurtenissen. Fantasie, sprookjes en realiteit gaan door elkaar heen. Je houd er van of je houd er niet van.
Een bizar, verslavend verhaal zoals alleen King ze kan schrijven.
Wat mij persoonlijk treft in dit boek is het mooie van 'Ka' , alles is zoals het is, je kunt het uitstellen maar gebeuren gaat het toch, daar verander je niets aan.


Mijn derde boek,

Ik kan werkelijk geen titel bedenken. Het zijn de 'andere boeken', die mij niet echt raken maar allemaal wel een bepaalde betekenis hebben in mijn leven.
De serie van 'Het Volk', volkeren die reizen en leven in de pré historie met veel spirituele vertellingen of
De trillers die ik graag mag lezen om lekkere spanning te voelen,
of
De meer romantische boeken om bij weg te dromen.
Ik kan niet kiezen... sorry.. ;)

WEEK 1. #bloggersbootcamp, waar zeg je nee tegen? (2)

Na mijn eerdere blog over 'nee' komt mij nog een heel andere kijk op 'nee' in me op...

Bij het opvoeden van de pups, leerden we ze ook 'nee'.
Een heel ander 'nee' als 'nee' zeggen tegen iemand of iets.
Als ik een pup 'nee' leer, dan leer ik hem eigenlijk om niet te reageren.
Gaat hij zonder dat ik het wil naar iemand toe, zeg ik 'nee'.
Wil hij mijn lekkere koek van tafel pakken en opeten, zeg ik 'nee'.
Ik leer mijn pup dus geen 'nee' zeggen, maar 'nee' doen!

En het werkt  :)
En het klinkt beter als 'foei!'  Wat ook vaak veel bozer wordt uitgesproken.

'Nee' is 'Nee' en 'Nee' doen is JAAAAAA!   goedzo!

WEEK 1. #bloggersbootcamp, waar zeg je nee tegen?

Waar zeg je nee tegen?...

Tegenwoordig tegen heel veel, in tegenstelling tot de persoon die ik vroeger was, zo pakweg 20 jaar geleden.
Toen bestond er voor mij geen 'nee',  als mij iets gevraagd werd, deed ik dat, of ik dat nu echt wilde of niet.
In gedachten vroeg ik mezelf altijd af, waarom niet? En daar had ik nooit een antwoord op dus deed ik het maar.
Tot het me op een dag te veel werd en iemand mij zei dat het ook anders kon.
Op dat moment koos ik voor mijzelf en kwam 'nee' in mijn leven.

De eerste keer 'nee' kwam onverwacht en heel direct, ik doe het niet meer op jou manier, nee, jij luistert nu maar eens naar mij.
Eigenlijk was mijn 'nee' zelfs een 'ja',
Ja, het is goed, nee, we doen het niet op jou manier, we doen het zoals ik het wil.
Het was meteen de eerste echte ruzie die ik in mijn leven mee maakte.
Ik was erg verdrietig en boos, maar tegelijk voelde ik mij sterk.
Omdat ik 'nee' had gezegd, ging het zoals ik het wilde.
Ongeacht de ruzie die erop volgde met behoorlijk grote consequenties.

Een grote ommekeer in mijn leven, maar wel de goede kant op.
Ik werd sterk en leerde dat wanneer ik dichter bij mijzelf bleef, alles aan kon.
Ik heb nog vaker 'nee' moeten zeggen, vooral tegen mensen die dachten dat ik hen volgde, die niet gewend zijn aan 'nee', waardoor er meteen een ruzie op volgde.

Nee zeggen is niet iets wat ik snel doe, zolang ik er zelf niet slechter van wordt, ik mijzelf er goed in kan vinden is het niet nodig om 'nee' te zeggen.
De lessen dat ik die keren dát ik 'nee' zeg ook meteen een fikse ruzie heb neem ik mee, het weerhoud me er niet van om bij mijn standpunt te blijven.

Ik zeg 'nee' als ik mij er niet mee kan identificeren, ik blijf mezelf.