#IBZD 4e en laatste opdracht, wonen en werken in een Europese stad

De laatste opdracht, wonen en werken vanuit een zomerse, Europese stad... oef, dat is niets voor mij maar ik wil toch deze opdracht uitvoeren.
Ik bedenk me dat ik wel in buitenlandse steden geweest ben, maar meer als de leuke, beroemde plekjes bezoeken kwam ik niet en wilde ik al helemaal niet.

Als ik in een buitenlandse stad zou moeten wonen gaat mijn voorkeur uit naar Engeland, Noord Engeland. Liever nog Schotland of Zweden, al ben ik daar nog nooit geweest.
Ik zou daar veel kunnen leren over de opvoeding van hulp- en geleidehonden. Het gaat daar heel anders en veel veiliger als hier in Nederland.

Ik zou willen wonen aan de rand van de stad, waar ik vanuit mijn zolderraam nog wel het drukke levens tempo van de stad zie, maar niet hoor.
Vandaaruit kan ik zelf beslissen of ik me wel of niet tussen de mensen wil gooien.
Een enkele keer uit eten, of gewoon shoppen is meer dan genoeg.

Voor mijn werk heb ik alleen een goeie relatie met de honden nodig, al is het wel heel fijn dat ik met de eigenaar van de honden ook goed door een deur kan.
Het socialiseren van de honden begint in alle rust en vanaf de rand van de stad kunnen we steeds verder opbouwen tot we in het drukke centrum ons net zo sociaal gedragen als in de rustige buitenwijken.
Om uiteindelijk in alle rust in ons kleine huisje bij te komen.
Waar ik ook meer dan genoeg rust krijg om te schrijven...
Het begint al bijna op de ideale woonsituatie te lijken!

bedankt Karin, voor de leuke, soms erg lastige maar altijd zinvolle manier hoe je me aan het denken hebt gezet bij bepaalde onderwerpen.
Ik heb geleerd om over elk onderwerp, of het me nu aanstaat of niet, gewoon te schrijven als of het mijn beste onderwerp ooit was.
Zeker voor herhaling vatbaar!

#IBZD 3e opdracht... afscheid van de lagere school

De derde blogopdracht die we krijgen van http://www.met-k.com/ is;
Schrijf je beleving, je herinnering over de 6e klas van de lagere school...

Het laatste jaar op de Morgenster, we zijn de oudsten op school en het einde is in zicht.
Het is het jaar dat mijn leven totaal veranderd....
Ik heb van mijn hele lagere school weinig tot geen herinneringen, maar wel van de 6e klas...

We waren nog maar net begonnen in het schooljaar... 8 oktober om precies te zijn... dat mijn oudste broer een auto ongeluk kreeg en overleed.
Mijn herinnering aan deze tijd is levendig, heel levendig.
Ik kan me bijna letterlijk de beelden voor de geest halen hoe het toen was.
8 oktober was op een zaterdag en maandag wilde ik persé naar school.
We zaten zoals elke maandagochtend in een kring toen meester Van Dijk vertelde wat ons gezin was overkomen.
Ik voel nu nog de verschrikte blikken op mij gericht... ineens vol in de belangstelling.
Mijn reactie was een onzekere glimlach... ik was 11, hoe moet je in godsnaam reageren!
Sommigen begrepen dat niet, maar de meester gelukkig wel en legde het uit in de klas.
De dagen erna zijn een roes, net als de dag van de begrafenis.
Al weet ik me die ook nog heel goed te herinneren....

De dagen, weken, maanden gaan door zoals altijd.
Op school wordt er verder niet meer bij stil gestaan, zo is het voor mij ook niet moeilijk om door te gaan. een keus heb je immers niet?

Eind van het jaar geven we een afscheidsmusical, waar we flink op geoefend hebben en altijd met veel plezier.
Maar de dag van de uitvoering moet ik geschminkt worden en dat weiger ik... ik ben in alle staten en verstop me op het toilet. Geen troep op mijn lijf!
Ik wordt alsnog overgehaald... iemand weet blijkbaar door mijn drama heen te prikken... en we geven een heel mooi afscheid op de bühne.

De overgang naar de middelbare was als vanzelfsprekend... denk ik... ik weet me er echt niets van de herinneren. Het zal wel spannend geweest zijn, maar samen met andere klasgenootjes ga je gewoon.
De weg naar volwassen worden was begin van de 6e klas al ingezet, daar zijn we gewoon mee door gegaan.

een weekendje weg met de #honden bij Vom Falorie

Het is lang geleden dat ik ergens langer als een dag geweest ben, vooral omdat je met de honden samen nergens echt goed terecht kan.
Nu heb ik ook altijd meerdere honden en die wil ik dan ook allemaal mee hebben.
Zou er al een huisje zijn, dan moet ik nog altijd de honden uitlaten en heb ik dus nog steeds geen vakantie.
Maar nu heb ik de ultieme plek gevonden om even weg te zijn en toch de honden ook vakantie te geven...
Bij Vom Falorie

http://www.vomfalorie.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=160&Itemid=176

Ze hebben de bovenverdieping bij hun huis omgetoverd naar een appartement met slaapplaats voor 4 personen. Een goed uitgeruste keuken, een ruime badkamer met wasmachine en een toilet.
Niet te vergeten de gezellige woonkamer!
De honden mogen hier mee, mits ze goed zindelijk zijn en zich weten te gedragen.
Geen enkel probleem dus.

Via een vaste trap loop je zo naar boven, de gladde vloer in de woning zorgt voor simpel schoonmaak gemak, verder is het net of ik thuis was... van alle gemakken voorzien.
Goede matrassen op de bedden, wat ik héél belangrijk vind. Goeie stoelen en een bank.
Niets waar mijn lijf moeite mee zou hebben, en die heeft heel snel moeite met andere matrassen, stoelen of banken...

En dan de tijd die je doorbrengt buiten... even de weg over en je loopt zo het bos in... hoe simpel wil je het hebben!
Wil je zonder de honden op pad is er een kennel met buiten uitloop waar ze zolang kunnen blijven.
Of ze gaan op de grote speelweide, waar ze zich de hele dag wel kunnen vermaken.
Alles in goed overleg.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de gezellige eigenaren van dit vakantiestekkie...
Wij hebben een geweldig weekend gehad en onze honden ook....

Vom Falorie... een echte aanrader!!

2e blogopdracht #ibzd

De tweede blogopdracht ; Fotografeer de zonsondergang vanuit je eigen huis en blog over het gevoel dat je erbij hebt, hoe je (werk)dag is geweest en hoe je nu uitrust.

Bij het lezen van deze opdracht moest ik toch echt even nadenken of die foto wel zou lukken...    Ik heb vanuit huis nog nooit een zonsondergang gezien. Maar de uitdaging is er, we gaan de avonden in de gaten houden. Allereerst maar eens uitzoeken wáár de zon onder gaat. Die zoektocht was gelukkig wel heel makkelijk, aan de achterkant van het huis. Maar ik moest wel op tijd zijn, want anders verdwijnt hij achter de flatjes.

Vanuit de woonkamer zie ik niets, dus we maken de foto vanuit de slaapkamer, de eerste verdieping. 
                                                                                       


Oef, die valt wel erg tegen, de zon is al achter de wolken en eigenlijk ook al achter de flat.
De volgende avond maar wat beter opletten en gelukkig is het dan ook beter weer.
Nu is het bijna mooi! Als die huizenblokken en die flat er niet zouden zijn.
Als ik dan ook nog meer inzoem op de zon zelf komt er zelfs een hele mooie foto van!

                                

Met het maken van de foto ben ik me er heel erg van bewust dat ik dus echt nooit oplet wat er in de natuur om mij heen gebeurt. Uiteraard merk ik dat het frisser wordt, na een warme dag. De zon schijnt niet meer in mijn achterkamer. Maar nooit kwam er het besef dat dit gepaard gaat met de zonsondergang. Eerder met het feit dat de flat de zon uit mijn tuin houdt.
Nu zit ik op de bank en voel ineens een gemis van jaren. Ik had al vele jaren kunnen genieten van toch echt wel een mooie zonsondergang vanuit mijn kleine huisje tussen al die andere blokhuizen.
Had ik eerder de tijd genomen om met de camera de zon op te zoeken had ik niet elke avond als een echte zombie voor die tv zitten hangen, hopend dat het snel bedtijd zou worden zodat ik mijn lijf de broodnodige rust kon geven.
Na een dag van bedenken hoe deze nu weer door te komen, waar de acties zich zoals gewoonlijk wel vormen gedurende de dag, maar ik altijd het idee heb dat ik niets gedaan heb, plof ik na het eten op de bank en kom er pas af als de hond uit moet, mijn kop thee moet zetten om daarna weer op diezelfde bank neer te ploffen.
Maar dankzij deze foto en de nodige tijd en energie die ik er in kon steken heeft mijn avond een nieuwe betekenis gekregen.
Ik hoef niet meer jaloers te zijn op die ongelooflijk mooie zonsondergang van verre oorden en vooral lege, zonder beton voorziene plaatjes....
Ik heb het hier zelf, in mijn eigen achtertuin.
Ik ben een gelukkig mens!

#IBZD, Op een onbewoond eiland

Karen kwam met het briljante idee om als bloggers, de zomer door te bloggen. De meeste bloggers houden een zomerstop of bloggen wat minder in de zomer. Maar wij bloggen de zomer door. De afkorting #IBZD betekent dan ook: Ik Blog de Zomer Door. Karen geeft opdrachten en een groep van zo’n 75 bloggers voert ze uit. Vandaag de eerste.

De eerste blogopdracht:
Je bent op een onbewoond eiland (beschrijf dit) en hebt maar 5 items meegenomen. Welke items zijn dat? Vervolgens schrijf je een brief aan een geliefd persoon over waar je bent en wat je mist maar misschien heb je daar alles wat je hartje begeert?

Op een onbewoond eiland

Ze hebben me afgezet, de komende maand heb ik niets meer dan mijn pen, mijn schrijfblok, een tent, een aansteker en mijn e-reader.
Verder moet ik het doen met wat ik op dit eiland vind, maar al snel kom ik er achter dat er voldoende water en vruchten te vinden zijn.
Ik ben maar een kleine eter, ik red het hier wel mee.

Wanneer ik het bootje in de verte zie verdwijnen komt er een warme deken van rust over me heen. Ik zet mijn tent op aan de rand van een groot, wit strand. Ver genoeg van de branding vandaan en net onder de eerste bomen van de jungle achter mij.
Daarna ga ik aan de branding zitten en staar over het water. De golven komen en gaan en nemen al mijn gedachten en onrust met zich mee. Ik heb alle tijd voor mijzelf.

Dochterlief,

Nu zit ik hier en jij nog altijd daar. In jou eigen leven en ik in mijn nieuwe, wie weet tijdelijke.
Elke avond zit ik hier op het lange, uitgestrekte strand en zie de dagen langzaam achter de horizon verdwijnen in een grote, vurige gloed.
De natuur van dit eiland is onbeschrijfelijk. Soms heel hard en confronterend, maar tegelijk weer zo mooi met alle geuren, kleuren en geluiden.
Wanneer ik op het strand zit en mijmer over alles wat ik achter heb gelaten zie ik jou als een foto voor me.
Op mijn eigen wijze mis ik je, maar weet dat jij je weg wel vindt in jou wereld.
Het is goed zo, we gaan ieder ons eigen weg en redden ons daar prima!
Daar ben ik van overtuigd!
Zorgen hoef ik me niet te maken en ik kan hier doen wat ik altijd wilde.
In alle rust, schrijven en lezen.
Meer heb ik niet nodig.
De dagen gaan rustig voorbij, er is geen moment waar ik mij verveel.

Dus dag, kindlief.
Ik blijf hier nog een tijdje, tot ik het nodig vind om weer terug te gaan.
Liefs, mama

p.s. Wat niemand weet ik dat ik Menno stiekum meegesmokkeld heb.... zonder hem ben ik nergens!