ik wil graag leren

Ik leef in het nu, maar wil graag leren van het verleden om het te kunnen gebruiken in mijn toekomst.

Wat een mooie zin...
En zo langzamer hand merk ik dat ik ook steeds meer zo leef.
De cirkel waar ik jaren geleden in gevangen zat voel ik niet meer zo.
een hele enkele keer komt het verleden weer terug op mijn pad en dan merk ik dat ik ook weer terug ben gevallen in mijn oude patroon.
Ik dan vooral leef met het antwoord, 'waarom niet?'
Daar heb ik vrijwel nooit een antwoord op en dan doe ik het maar.
Om weer te ontdekken dat die vorm van leven niet meer bij mij past en ik het zeker niet meer wil!

Nee, als iemand mij iets vraagt moet ik mezelf de vraag stellen, 'waarom wel?'
Als ik er dan een goed gevoel bij heb, kan ik het door laten gaan maar als ik niet goed weet wat ik ermee moet kan ik 'nee' zeggen.
En het is gebleken dat dit voor mij heel goed werkt.
Ik word er rustiger van...
Al krijg ik de kriebels van de reacties op mijn 'nee'... Dat is dan wel weer jammer, maar niet mijn probleem.
Het probleem blijft dan ook bij de ander liggen en ik pak het niet op. Ik doe er even helemaal niets mee.
Als de ander weer komt kunnen we weer in balans komen.
Als de ander niet komt kan ik het loslaten...

Een les uit het verleden, die ik nu gebruik om in mijn toekomst vooral rust te creëren....

Niet dat het makkelijk is, maar het is iets wat ik moet.

Herfst

Herfst... een prachtig jaargetijde,
Ik houd van de verandering die er in deze tijd van het jaar is.
De verandering van de warmte, de zomerse warmte die plaats maakt voor het heerlijke frisse.
De lange, zwoele, vooral klamme zomeravonden met vliegen, muggen en nog meer zweten terwijl je stil zit, worden gezellige, frisse avonden met de gordijnen dicht, de kaarsen aan een warme deken over me heen...
Van achter het raam hoor je de wind rond het huis, een fikse regenbui geseld de ramen en ik koester me nog eens wat extra in mijn warme deken.
Met een hete kop thee kan ik hier echt van genieten

Het is ook de tijd van de vallende bladeren, de bomen worden weer kaal,
De trots kleurende bloemen in de tuin verliezen hun kleur en worden grauw, sterven af.
De helder blauwe hemel van de zomer maakt plaats voor grijze, grauwe luchten, soms zelfs donkere wolken.
Als ik naar buiten ga moet ik een warme jas aan, tot de hals dicht, want de wind is koud... nog even en dan zijn sjaal en muts hard nodig om warm te blijven.

De herfst... niet alleen de natuur wordt grauwer, ook staat het bekent om het grauwer denken...
Alles ziet er niet meer zo opgewekt en vrolijk uit en dan lijkt het moeilijk om ergens de goede en opgewekte kant van te zien.
Daar heb ik voor zover ik mezelf kan inschatten nooit zo mee bezig gehouden en kan me hier ook niet in vinden...
Misschien houd ik er juist te veel van, de heerlijke warme avonden, het knapperde gevallen blad, de regen die valt... mijzelf lekker opwarmen onder een warme deken met een warme kop thee.

Ondanks dat het met een neerslachtig gevoel weinig te maken heeft, is het mij al wel opgevallen dat bepaalde verrassingen, die ik lastig weet op te lossen altijd in het najaar verschijnen.
Om tegen het begin van het volgende jaar plaats te maken voor nieuwe inzichten en nieuwe doelen.

Laat de herfst maar komen...

#dierendag

Vandaag 4 oktober, dierendag!

We gaan de dieren eens fijn verwennen vandaag!
Maar de dag begint met klieren, niet luisteren, doordrammen.. zucht... de energie van de nacht moet eruit en ze moeten verwent worden vandaag?
Dat zou op dit moment opvoedkundig onverantwoord zijn! haha
Hun eten hebben ze gehad, lekker vers rauw vlees voor de blondjes en Rocky, voor Malina haar brokjes.
De jaloezie straalt er wederzijds vanaf... de een wil wel een hap brok, de ander juist het vlees van de ander. Het is ook nooit goed...
Uiteindelijk eten ze allemaal hun eigen bak leeg en stralen de gezichtjes weer... jammie, dat was lekker!
De drinkbak wordt ook meteen leeg geslobberd.
De eerste verwennerij van de dag is binnen ;)

Dit moet volgens mijn harige huisbewoners gevierd worden, dus lekker stoeien, spelen, klieren...
Dus niet hè... de een naar binnen, de ander buiten, hekje tussen de deur... ff time-out dames.
Fijn een half uurtje struinen door de tuin, ongestoort en op haar gemakkie.. tot Chenna het genoeg vind en wel weer naar binnen wil.
Oké, dan wisselen we.
Malina naar buiten, Chenna naar binnen... Malina is veel sneller uitgekeken buiten. Tenslotte zitten de konijnen en cavia's veilig achter gaas, geen speelkameraadjes voor haar en dus is het saai.
Dan maar weer naar binnen.
Chenna weer naar buiten? Nee? Malina toch nog? Nee ook niet?
Dan niet.
Schiet Laika ineens naar voren, zij wel!
Prima, ga jij maar lekker in de tuin rondstruinen..
Beginnen de dames binnen weer te bekvechten... zucht... nee dames, ophouden...
Zucht... wat hebben ze vanochtend!
Laika wil weer naar binnen en gaat uitdagend op de grond liggen, draait zich op de rug, de ondeugd straalt uit haar ogen en ja hoor... twee dames reageren direct!
Jippie! zouden ze roepen als ze konden praten... zucht...
Dames!
Afijn, ze houden het rustig... tot een halve minuut later...
Nu ophouden en ergens gaan liggen, ik ben er klaar mee.
Dit duurt welgeteld 5 minuten en ja hoor, Malina kan Chenna niet weerstaan. Even in een poot bijten die vlak voor haar ligt, dan in haar snuit en Chenna is weer overstag...
Ik weet het wel, ze wil werken, elke dag wil ze boodschappen doen, maar vandaag heb ik niets te halen, dus gaat ze vervelend doen.
Chenna doet eindelijk alsof ze volwassen is en blijft rustig, Laika ligt weer onverstoorbaar in haar mand en oja, Rocky is er ook nog, maar die ligt altijd rustig de boel vanonder zijn losgeschoten plukken haar de boel te bekijken vanuit zijn mandje ;)
Straks maar eens een elastiekjes eruit halen en een klodder wax erin doen, kijken of dat beter werkt... die stiekies vind hij toch al niet leuk... en ik ook niet.

Eindelijk rust, nu kan ik ze verwennen!
Allemaal een lekker reepje bief, hap, slik weg, maar ze vonden het lekker en ze willen meer!
Ik zie nog lekkers voor de knagers, dus die ook een lekkere staaf met verschillende zaden, ook zij hebben hun verwennerij van deze bijzondere dag, dierendag.

Malina schijnt eindelijk door te hebben dat we echt niet weg gaan en ze zal moeten wachten tot het half 12 is, onze normale tijd om te gaan wandelen. Nog een half uurtje ;)
Vanmiddag samen met Chenna, lekker lang wandelen.
Daarna Rocky en Laika voor hun middagwandeling. Voor Rocky niet al te ver en Laika mag fijn los rondstruinen en ondanks dat het dierendag is, mag ze niet in de stront rollen, haar geliefde bezigheid.
Daarna krijgen ze een lekkere pensstaaf, voor Rocky een ander koekje.. hij stikte laatst bijna in een pensstaafje...
Dan gaan we allemaal even rusten.
Voor we gaan eten om half vijf mogen Chenna en Malina en daarna Rocky en Laika weer lekker buiten rondstruinen door de straten, wel aangelijnd natuurlijk.
Met goedgevulde etensbakken sluiten we de dag af, struinen ze nog wat door de tuin, volgen nieuwsgierig de bewegingen van de knagers die ook hun hooiballetjes gevuld zien en hun etensbakjes vol lekkere granen. Drinkbakken weer bijgevuld.
Iedereen is verzadigd...
Nu is het echt rustig en als we voor we naar bed gaan nog even een laatste plas en poep rondje gedaan hebben, gaan ze met een harde broodkorst naar bed.

Wat een mooie dag, dierendag, een dag als alle andere,
Ze hebben alleen niets hoeven doe voor een lekkere hap tussendoor  ;)   best wel saai...

iets over #datingsites deel 3

Jaja, inmiddels al een paar dagen actief op relatie-planet.nl , lexa.nl en twoo.
En ik kan m'n lol op!
Sjongejonge, zoveel 'interesse' is ongekent!
Zo'n 50 per dag, maar wat moet ik ermee?
Ik bekijk ze niet allemaal en die ik wel bekijk druk ik al gauw weg, ze zijn vooral te jong of ze hebben zo'n zielige uitstraling... nee, dat is niet aan mij besteed.
Ik hoor je al roepen... het gaat niet om de foto!!
Klopt!  Maar dat is wel het eerste wat je ziet, dan wat onzinnige tekst, de hobby's en de kleur van je ogen en daar met je het mee doen.
Dus als die kop me niet aanstaat, of de blik in de ogen en dan ook nog een standaard tekst dat ze iemand zoeken om een relatie mee te beginnen... tja, doorschuiven dan maar.
Relatie-planet heeft voor het het grootste probleem, daar kun je alleen maar chatten als je maandelijks een som euroos overmaakt... dat ga ik niet doen hè...
Dus daar heb ik me al snel weer uitgeschreven.
Lexa had dat probleem niet, dacht ik... tot ik vanmorgen twee leukerds in de chat had. 1 uit Toronto en 1 uit Manchester. ik kon ze wel geteld 1 berichtje terug doen, daarna moest ik eerst gaan betalen.
Jammer dan!
Blijven we bij Twoo...
Daar kun je wel gratis met elkaar babbelen en elkaar ongedwongen leren kennen...
En je leert ze snel kennen hoor haha
Net als op de andere sites, heel veel interesse en leuks maar zowaar ook een berichtje.
Leuk!
Tot ik zag van wie :/
Een jochie van 25...
'je bent zo mooi en ik hou van oudere vrouwen. je zult het misschien wel raar vinden maar ik wil je graag leren kennen'.
Nou, jochie, ik jou niet....
'Bedankt voor je compliment, maar op je profiel staat dat je met max 30 jarige contact wil... jij bent net op mijn helft! Dus nee, ik houd het bij mijn eigen leeftijdsgenoten'.
Punt.
Sjongejonge... heb ik dat...
Dan een reactie op de foto van Menno en Janus, die foto is meegegaan op mijn profiel en zo komt er een gesprekje over de hondjes... niet erg interessant, hij heeft ook een herder en wandelt in het Spijkbos bij Biddinghuizen.
Leuk joh, daar kom ik niet, daar is het mij te druk al is het wel lekker dat ze daar het water makkelijk in kunnen.
Voorlopig einde gesprek...
Dan ben ik even brutaal en vraag een bouwvakker waarom hij mij een 'leuk' gegeven heeft...
'Die gaan vragen...'
Ik geef een smiley terug
Gaat goed zo!  blèh!
Weer een bericht van iemand.
'Hoi'
'Hoi'
'Ben je vrij vandaag'?
'Ik ben altijd vrij om te gaan en staan waar ik wil'. smiley
'Dan heb je het beter voor elkaar als ik'
'Daar valt over te discuseren'
'Hebben we in elk geval iets om over te praten'
Stilte...
'Wat ga je doen vandaag'?
'Ik ga zo even met de hond trainen'
'Wat voor hond heb je'?
'Een herder in opleiding voor geleide- of hulphond'
'Gaaf'!!
'Jazeker'!
Stilte...
'Hoelang ben je al single'?
'14 jaar'
'Wow, hé, pas maar op dat je niet opdroogt'
Yep, we zijn weer op het punt aanbeland...
'Ach, het leven gaat gewoon door hoor'.
Einde chat....
Tussendoor was ik op een andere chat met iemand die een lat-relatie wel zag zitten.
Of ik wel eens een langere relatie had gehad sinds ik single ben?
'Jazeker, met iemand in Glasgow'.
'Waar ligt dat in Nederland'?
Kolere!!  met zijn lat-relatie werd ie net interessant!
Nog een ander wil meteen afspreken en bij me in bed kruipen, hoeft niets te gebeuren hoor, ik kan je ook gewoon vasthouden...
Man, zeur niet, daar zit toch niemand op te wachten...
Als ik iemand in mn bed toelaat is dat niet om tegen me aan te liggen, dan is er zoveel chemie dat dat zo ongeveer onmogelijk is en als die chemie er niet is heb je niets in mijn bed te zoeken.
'Waar ben je bang voor'?
huh, waar heeft ie het over?
Weet je, laat maar... ik ben er wel klaar mee voor vandaag

Ik ga wat nuttigs doen....
Er zijn momentjes van lol, maar de ergernis over het soort berichtjes voert de boventoon...
Maar goed, we houden het nog even aan, wie weet wat er nog langs komt en meer interessants te vertellen heeft.

iets over datingsites, deel 2

Tja, ik had het 'beloofd'... aanmelden op een datingsite...
ik zou het in elk geval nog een kans geven, laat ik het daar op houden.
Vandaag toch verder niets te doen en ach... wie weet is er wel iets leuks tussen te vinden.
Tinder kende ik nog niet en vanaf nu ga ik dat ook echt niet meer kennen!
Dat is echt niets voor mij!
Ik kreeg ook meteen blote dames bij het aanklikken van de site en verder was ik er eigenlijk meteen al wel klaar mee.. veel te veel op sex belust en als ik moet zoeken hoe en waar ik me aan kan melden is de 'lol' er voor mij al af...
Dus tot zover het tinder-verhaal.
Jaren geleden had ik me aangemeld bij Twoo, een app via facebook, eens kijken of dat iets is verbeterd.
Owwwjee... binnen 4 minuten 3 likes, maar wat moet je ermee... ik kon nergens chatten, dat kon vroeger wel volgens mij... en oef.. die foto's die bij die mannen hoorden..
Laat ik eens door alle aanmeldingen gaan...'
Ik zou er 10 leuk moeten vinden om een stap verder te kunnen of zoiets wazigs...
Afijn, ik bekijk de foto's en klik, klik, klik ze achter elkaar weg...
De een staat nog dommer op de foto als de ander, het afknap gehalte is zeer hoog!

Waar verdoe ik mn tijd mee....
Zo snel als ik me had aangemeld, zo snel heb ik me ook weer afgemeld...
Niets voor mij...

Dan relatie-planet maar eens proberen... gratis aanmelden, dus waarom niet nu we toch bezig zijn.
Even bevestigen via de mail, maar owee...
Ik heb een chatbericht van Twoo.
Oké... ff kijken wat hij te zeggen heeft ;)
'geniet jij ook van het warme weer?'
Oké, wat een openingszin zeg...
'nee, niet echt, veels te warm' zeg ik terug.
10 minuten later...
'Zeg dat wel, ik ben nu ff binnen'
'Yep, veel beter'
Hij spreekt niet echt tot mn verbeelding en ik denk dat dit gesprek wel weer richting... hoe zullen we het noemen... de mannelijke verbeelding? gaat.
'zit jij binnen of buiten in je bikini'.
huhhhh!  lekker IQtje!
'binnen natuurlijk'
'kan toch dat je ligt te zonnen'

Wat een sukkel... weg met dit gezeur... mannen!!

Ondertussen mijn relatie-planet account aangemaakt, profielfoto erbij, profiel ingevuld en wat bij de mannen rond gekeken.
Het is in elk geval al beter als op Twoo
Met de foto ook meteen wat persoonlijke info, dat scheelt met selecteren.
Maar de meeste scrollen we snel door.
Te jong, ouwe verhaal, te leuk.. kan niet waar zijn, ge-eikte verhaaltjes... een enkeling zet ik bij mn favorieten, die ga ik morgen wat beter bekijken ;)
Tja, je weet het tenslotte maar nooit hè
Voor nu is het wel even genoeg.
Ik sluit de pagina's een voor een maar verrek, alweer berichten van Twoo en van relatie-planet!
Wauw! Maar de interesse is voor deze personen eenzijdig
Succes mannen!

Morgen gaan we weer verder met onze mannen haha, je weet het tenslotte aar nooit!
Voor nu, lekker met de honden naar buiten, het is inmiddels wat frisser en een happie eten.. doeidoei!

een prachtig gedicht...

Do not stand at my grave and weep

.

Do not stand at my grave and weep;

I am not there. I do not sleep.

I am a thousand winds that blow.

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripenend grain.

I am the gentle authumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die.


~~Elisabeth Frye~~

Ik kom niet vaak een gedicht tegen dat mij raakt, maar deze wel...
en ik wil hem bewaren, dus komt hij in mijn blog.
Ik las hem in een blog van een nader, over het beste gedicht ooit geschreven in Engeland.
Dit gedicht werd genoemd, maar niemand wist wie het geschreven had, daar kwamen ze veel later pas achter. Maar de keuze is mij wel bekent... 

Als ik de regie neem over mijn afscheidskaart, komt deze tekst erop  ;)  oja... en die kriebel in je nek hè!!

iets over datingsites ofzo

Vanochtend las ik op een blog het verhaal van een man die een date had gehad... té leuk!
Ik was wel benieuwd hoe het verder zou gaan en zei dat in een reactie... prompt zat er een vriendschapsverzoek in mn post, haha
Nu ben ik niet meer zo snel van het accepteren van vriendschapsverzoeken, maar deze maakte me nieuwsgierig over het waarom.
Dus maar even een mailtje gestuurd...
En al snel kwam er reactie
En zowaar... een serieuze reactie dus oké... we zijn nu vriendjes.
Kan ik fijn zijn dates volgen en hij was nieuwsgierig naar mijn schrijven en vond het stuk van Mirq, over de bevooroordeelde heteromannen en vrouwen wel interessant.

Maar nu ging het in zijn blog ook over relatieplanet.nl... je weet wel, die datingsite..
En uiteraard heb ik daar ook ooit mijn profiel gehad, in de hoop er iemand te leren kennen die leuk,lief en aardig is, iemand waar je langer dan een mailtje mee wil doorbrengen.
Vergeefs, zoals we allemaal weten. Mijn profiel is allang verlopen.
Ik knapte al af bij de profielen die ik las en als er al iets tussen zat waar ik nieuwsgierig naar werd, kreeg ik geen reactie terug.
Of dat bleek toch een gratis hulp in de huishouding te zoeken, een schouder om tegen te huilen... jaja, ook mannen doen daaraan.. kortom, niets waar ik blij van wordt...
Dit was niet alleen op de relatieplanet, maar op elke datingsite waar ik een profiel had aangemaakt... ach ja, je moet wat hè...
Soms chatten we gezellig en waren ze zomaar ineens verdwenen.
Soms wilde ze meteen al afspreken... geen denken aan, dus ook weer foetsie
of soms begonnen ze over hun maat... hoi ik ben 23cm en 3 cm doorsnee, whahahhahaha!!  die welkomszin vergeet ik nooit meer!
Ja, dat zijn eigenlijk de leukste, maar ow zo zielig!
Ik heb wel eens een chat gehad die heel erotisch was, vond hij tenminste, terwijl ik ondertussen met hele andere dingen bezig was... chippie voor de buis ofzo.
Sjonge, wat heb ik ze uitgelachen, maar tegelijkertijd was het erg frustrerend en duidelijk zonde van mijn tijd.

Maar nu, na de korte chat en zijn verhalen, wie weet, maak ik mijn profiel weer ergens aan en ga een hoop lol maken met wie dan ook, mooi schrijfmateriaal is het sowieso L.O.L

week 4 #bloggersbootcamp

Karin vraagt om 16 dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent
Nou, sorry Karin, maar ik ga er geen 16 opschrijven...
Ik heb er namelijk maar 1 die belangrijk genoeg is om genoemd te worden, als ik ze bij elkaar moet gaan rapen komen we ver boven de 16 uit en verliezen ze voor mij hun betekenis.

Ik ben dankbaar voor alles wat het leven mij gegeven heeft...

Als het leven mij niet de lessen had gegeven die ik heb mogen beleven was ik nu een onwetende vrouw geweest.
Nu ik de lessen ter harte heb genomen en mijn les heb geleerd besef ik meteen dat er nog heel wat te leren is en dat er lessen zullen blijven komen.
Het mooie van levenslessen is dat je de antwoorden vaak in het leven zelf krijgt.
Niet op een presenteerblaadje, je moet ze wel ontdekken.
Dat heeft wat inzicht nodig en een open mind.
Ook dat heb ik mogen leren en ervaren...
Iets mooiers en belangrijkers kan ik mij niet voorstellen en hiervoor ben ik heel dankbaar...

week 3 #bloggersbootcamp, doorgaan of opgeven?

Op welk moment dacht je: Ik pak nu door! Het is nu of nooit! Iedereen zegt dat het niet kan, of niet lukt, maar ik ga bewijzen dat het anders kan.

Bloggersbootcamp 3 is geen makkie...

Mijn eerste gedachte ?  Ik heb geen idee!

Niemand heeft mij ooit echt gezegd dat ik iets niet kan, wel waren er die ogen, die zeiden vaak genoeg... of dat gevoel, waar ik zo overgevoelig voor ben.

Kortom... er was wel een strijd in mij die vond dat ik me altijd bewijzen moest... en opgeven? 

Nee, dat deed ik niet.

Of misschien toch wel... 

Als ik ergens voor ga, ga ik er ook echt voor. Weliswaar in mijn eigen tempo maar komen zal ik er.

Zo begon op mijn 11e jaar met paardrijden. Ik wilde goed worden en dat ging me goed af.

Eerst met het werken met de paarden, later ook op de wedstrijden.

Mijn laatste paard was een echte lastpak. Wat waren er veel momenten waarop ik hem weg wilde doen, maar ach... dan liep ik naast hem naar de wei of weer terug en dan was hij zo lief. Of gewoon even knuffelen, zo vredig knabbelend op zijn hooi in de stal... Ik vergaf hem alles weer, zo snel als ik weer (vrijwillig) op de grond stond, naast hem.

Maar ow, wat had deze kerel een karakter zeg!

Maar eenmaal op wedstrijd wilde hij zich graag laten zien, dus de punten en prijzen vlogen ons om de oren.

Geen denken aan opgeven tot we weer thuis in de clinch zaten...

Zo ging het jaren door, tot op Z- niveau, dressuur.

Je moet weten dat ik in de jaren dat ik hem reed met behoorlijke lichamelijke klachten liep.

Uitval van mijn benen, sleepbeen, ongecontroleerde bewegingen in mijn handen, pijnbestrijding behandelingen waar je eerst juist meer pijn van kreeg en zelfs een keer dat ik geen gevoel meer had in een been.
Nee, het ging allemaal niet vanzelf maar elke dag kroop ik weer op mijn grote vriend en uitdaging, samen konden we het.

Wat een kick gaf het om met een sleepbeen de eerste prijs op te halen!
Ik heb heel veel van hem geleerd, wat ook mijn dagelijkse denkwijze heeft beïnvloed. 

Mij rust heeft gegeven want anders deed deze kerel niets... ja, steigeren en klieren.

En vooral doorzetten... opgeven was gewoon geen optie.

Soms was er wel iemand die zei; dat kun je niet, maar diegene verdween snel uit mijn geheugen... naar zulke opmerkingen luisterde ik niet.

Wij zijn tot het Z- dressuur gekomen, toen heb ik hem moeten verkopen... dat was misschien ook opgeven, maar ik kon hem niet meer houden, om fysieke en financiële redenen.

Wat een gemis!

Er zijn wel meer gebeurtenissen, zoals het uitgeven van mijn boek. 

Het heeft 10 jaar geduurd voor ik er aan toe was om het uit te geven.

Het was al eens naar een uitgever gestuurd, die vond het verhaal wel goed, maar de opmaak niet. Cursussen later aan het herschrijven en corrigeren gegaan en uiteindelijk in eigen beheer op de markt gebracht. Zonder succes, de verkoop is slecht, maar het is te koop! Dat is gelukt!

Ook het opvoeden van blindengeleidehonden werd in twijfel getrokken... of ik dat wel kon?

Tja, waarom niet? Het is een hond, die kan ik wel opvoeden.
En dat heb ik gedaan.

Ze kwamen en gingen, op het laatst met maar 4 of 5 maand verschil in plaats van het gebruikelijke jaar. Ik ging gewoon door en met plezier.
Maar ik voelde wel weer zo'n dingetje... zo'n onderbuikgevoel, van stop er nou eens mee, doe eens wat rustiger aan. Maar nee, ik ging door!
Waarom iets minder doen (in mijn beleving opgeven) als het niet echt nodig was?

Had ik maar naar mijn onderbuikgevoel geluisterd, dan was het niet zo dramatisch gestopt...
Ach ja, ook daar leer je weer van...

... ik geef gewoon niet op, tenzij ik gedwongen wordt door omstandigheden. Maar of het er altijd beter van geworden is? of een succesverhaal?  Nee, dat niet... niet altijd.

Maar ik ga wel beter luisteren naar mijn onderbuikgevoel... dan maar een keer opgeven...

week 2 #bloggersbootcamp, drie boeken die je inspireren.

De blogopdracht van week 2 is, als jij 3 boeken zou moeten doorgeven aan anderen, welke 3 boeken van waarde zouden dit zijn en waarom?

Bij het lezen van deze opdracht denk ik meteen aan;

'De Celestijnse Belofte' van James Redfield.

Dit boek kreeg ik te leen van mijn schoonzus, een half jaartj  na de scheiding met mijn ex, alleen in een vakantiehuisje, verlaten van alles en iedereen alles kwijt zag raken en behoorlijk met mezelf in de knoop zat.
Het boek gaf mij weer een kleurrijke kijk op het leven, niet in het bijzonder op mijn leven want daar gebeurde niet veel moois, maar wel op de kleine dingen die om mij heen gebeurden.

Kleine dingen, zoals een blauw bloemetje dat helemaal alleen opbloeide in het dorre, kale grasveld rondom mijn huisje... wat was die mooi!
Samen met mijn dochter keihard met 'Meat Loaf' mee blèren in de auto 's morgensvroeg naar school.
Lekkere en goedkope gerechten maken voor mijzelf.
Mooie, lieve mensen leren kennen of ze herkennen.
Samen met de hond genieten van het uitzicht op het Ketelmeer, wat hebben we daar vaak gezeten!

Want ook dat gebeurt in tijden als je denkt dat er niets goed meer gaat, dan kun je wel een gids gebruiken die je wijst op deze wijsheden. Het heeft mij in elk geval heel veel geholpen.



Mijn tweede boek zou zijn,
'De Donkere Toren' van Stephen King.

Het is eigenlijk niet een boek, maar een serie van zeven boeken. Toen ze uitkwamen, elk jaar een of soms zat er nog langer tussen wist ik vaak niet meer precies hoe het was gegaan. Afgelopen winter heb ik alle zeven delen achter elkaar gelezen en waas positief verrast. Het boek heeft een mooie rode draad... 'ka'.
'Ka' staat voor 'als het gebeuren moet, gebeurt het'.. zo simpel is het.
Stephen King neemt je mee van een ver verleden, naar het heden en de toekomst, via demonen en geesten of bizarre personen en gebeurtenissen. Fantasie, sprookjes en realiteit gaan door elkaar heen. Je houd er van of je houd er niet van.
Een bizar, verslavend verhaal zoals alleen King ze kan schrijven.
Wat mij persoonlijk treft in dit boek is het mooie van 'Ka' , alles is zoals het is, je kunt het uitstellen maar gebeuren gaat het toch, daar verander je niets aan.


Mijn derde boek,

Ik kan werkelijk geen titel bedenken. Het zijn de 'andere boeken', die mij niet echt raken maar allemaal wel een bepaalde betekenis hebben in mijn leven.
De serie van 'Het Volk', volkeren die reizen en leven in de pré historie met veel spirituele vertellingen of
De trillers die ik graag mag lezen om lekkere spanning te voelen,
of
De meer romantische boeken om bij weg te dromen.
Ik kan niet kiezen... sorry.. ;)

WEEK 1. #bloggersbootcamp, waar zeg je nee tegen? (2)

Na mijn eerdere blog over 'nee' komt mij nog een heel andere kijk op 'nee' in me op...

Bij het opvoeden van de pups, leerden we ze ook 'nee'.
Een heel ander 'nee' als 'nee' zeggen tegen iemand of iets.
Als ik een pup 'nee' leer, dan leer ik hem eigenlijk om niet te reageren.
Gaat hij zonder dat ik het wil naar iemand toe, zeg ik 'nee'.
Wil hij mijn lekkere koek van tafel pakken en opeten, zeg ik 'nee'.
Ik leer mijn pup dus geen 'nee' zeggen, maar 'nee' doen!

En het werkt  :)
En het klinkt beter als 'foei!'  Wat ook vaak veel bozer wordt uitgesproken.

'Nee' is 'Nee' en 'Nee' doen is JAAAAAA!   goedzo!

WEEK 1. #bloggersbootcamp, waar zeg je nee tegen?

Waar zeg je nee tegen?...

Tegenwoordig tegen heel veel, in tegenstelling tot de persoon die ik vroeger was, zo pakweg 20 jaar geleden.
Toen bestond er voor mij geen 'nee',  als mij iets gevraagd werd, deed ik dat, of ik dat nu echt wilde of niet.
In gedachten vroeg ik mezelf altijd af, waarom niet? En daar had ik nooit een antwoord op dus deed ik het maar.
Tot het me op een dag te veel werd en iemand mij zei dat het ook anders kon.
Op dat moment koos ik voor mijzelf en kwam 'nee' in mijn leven.

De eerste keer 'nee' kwam onverwacht en heel direct, ik doe het niet meer op jou manier, nee, jij luistert nu maar eens naar mij.
Eigenlijk was mijn 'nee' zelfs een 'ja',
Ja, het is goed, nee, we doen het niet op jou manier, we doen het zoals ik het wil.
Het was meteen de eerste echte ruzie die ik in mijn leven mee maakte.
Ik was erg verdrietig en boos, maar tegelijk voelde ik mij sterk.
Omdat ik 'nee' had gezegd, ging het zoals ik het wilde.
Ongeacht de ruzie die erop volgde met behoorlijk grote consequenties.

Een grote ommekeer in mijn leven, maar wel de goede kant op.
Ik werd sterk en leerde dat wanneer ik dichter bij mijzelf bleef, alles aan kon.
Ik heb nog vaker 'nee' moeten zeggen, vooral tegen mensen die dachten dat ik hen volgde, die niet gewend zijn aan 'nee', waardoor er meteen een ruzie op volgde.

Nee zeggen is niet iets wat ik snel doe, zolang ik er zelf niet slechter van wordt, ik mijzelf er goed in kan vinden is het niet nodig om 'nee' te zeggen.
De lessen dat ik die keren dát ik 'nee' zeg ook meteen een fikse ruzie heb neem ik mee, het weerhoud me er niet van om bij mijn standpunt te blijven.

Ik zeg 'nee' als ik mij er niet mee kan identificeren, ik blijf mezelf.

bloggen en het internet

Bloggen doe je om hetgeen je opschrijft te kunnen delen op het internet...
Simpel toch?
Ik blog om te kunnen delen, dus ik publiceer het op het internet...
Zo simpel is het.
Of toch niet?

Als ik blog houd ik rekening met lezers,
Ben ik heel negatief publiceer ik het niet.
Of ik maak de details bewust vaag,
Zodat diegene die het zich aantrekt bereikt,
Maar iemand die er niets mee van doen heeft,
niet snapt waar het eigenlijk om gaat.

Ik was alleen naïef met het gebruik van namen.
Deze verschijnen sneller in iemands 'zoekterm' dan ik had verwacht.
Al gebruik ik namen alleen als het positief is, ik ben gewaarschuwd.
Bij mij geen namen meer in mijn blogs.

Bloggen op het internet kan heuse misverstanden veroorzaken,
Ik ben er inmiddels achter.
Vooral als je schrijft vanuit je hart,
Over dingen die je meemaakt of mee gemaakt hebt
Waarover je een mening hebt, een gevoel!
Wat je wilt delen, niet eens om een reactie,
Maar gewoon, omdat mijn mening misschien wel iemand kan helpen.

Zelf lees ik ook blogs van mensen die hun hart luchten,
Ik leer daaruit.
Ik leer dat mijn leven ook anders had kunnen verlopen,
Soms leer ik dat mijn leven het van een ander had kunnen zijn.
Herkenbaarheid, of juist het tegenovergestelde.

Ik blog, ik publiceer én ik leer

loslaten

nog even en dan is het echt... je vertrekt.
het lijkt of de dagen ineens veel sneller gaan.
maar er is nog tijd...

tijd om te doen wat er gedaan moet worden.
tijd om elkaar nog te vertellen wat we graag willen vertellen.
maar het is stil.

alles wat we wilden doen is gedaan,
alles wat we wilden vertellen is verteld.
wat ons rest is het afscheid.

afscheid niet in woorden,
maar in gevoel.
woorden zeggen niets of juist teveel,

Er is al zoveel niet gezegd, laten we daar nu maar niet meer mee beginnen.
het loslaten is begonnen,
nog even en je vertrekt... dan is het echt.

losgelaten, maar nog altijd verbonden

maak jij mij klein?

Als je mij klein maakt,
Zie je mij dan nog?
Als je mij klein maakt,
Hoor je mij dan nog?
Als jij mij klein maakt,
Ben ik er dan nog?

Als jij mij klein maakt,
Maak ik dat ik gezien wordt.
Als jij mij klein maakt,
Maak ik dat ik gehoord wordt.
Als jij mij klein maakt,
Maak ik dat ik er ben.

Voor mij geen aannames,
Voor mij geen ego's,
Voor mij ben jij, jij en ik,ik.

Kom in mijn wereld en deel
Blijf in jou wereld en ik vergeet(f)
Het ga je goed...

een herplaatser in huis

Het zal je maar gebeuren... je huisdier kan zich niet (meer) aanpassen op de manier waarop jij hem/haar wilt houden en er is geen mogelijkheid om dit te veranderen.
Je leven staat op zn kop en alles lijkt alleen maar negatiever te worden.
Zo is er weinig plezier aan het hebben van een huisdier.
De enige oplossing lijkt herplaatsen.
Een plekje voor je dier zoeken waar hij/zij wel plezier heeft.
Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik had een herplaatser in huis, omdat het bij de eigenaar niet langer vertrouwd was. Hij kon bij mij even blijven, maar niet te lang. Ik heb nl. twee onzekere/ niet stabiele honden in huis. een derde erbij op lange termijn is geen optie.
Vanaf dag 1 was ik op zoek naar een plek om deze hond onder te kunnen brengen.
De snelste weg leek mij via het dierenasiel, verbonden aan de dierenbescherming, dat moet dus wel goed zijn.
Maar na het eerste gesprek was ik lichtelijk verbijsterd, mijn hond  was niet welkom. Ze zaten vol en ik moest zelf maar aan de gang om een plek te zoeken.
Via internet, sociale media, hondenforums dacht ik.
Maar ook dat was niet makkelijk...
Op een enkele site kun je wel je hond aanmelden, kosteloos, maar er komen geen reacties.
Plaatsen op facebook en twitter net zo...
Op een hondenforum mocht ik hem niet plaatsen, omdat ik geen zeer actief lid was...
Asiels buiten de regio namen geen honden aan...
Zo bleef ik maar zoeken naar die ene die wel een plekje had.
Uiteindelijk kwam ik die ene tegen, waarvan ik eigenlijk niet wist dat ze ook honden opvingen.
Brutus in Zwolle, kleinschalig maar met het hart op de juiste plek. Liefdevol werd de hond opgevangen en ik heb er alle vertrouwen in dat hij een goeie plek gaat krijgen.

In dit geval heb ik dus echt geluk gehad...
Wat als ik geen dag langer had kunnen wachten?
Wat had ik moeten doen als het bij mij thuis direct al helemaal mis was gegaan tussen de honden onderling?
Nu kan ik zelf aardig snel oplossingen bedenken en meestal komt de rust wel, maar dan had ik tijd nodig gehad.
En dit keer had ik niet de tijd om lang te blijven wachten op de juiste persoon voor hem.
Nu was de verstandhouding tussen de honden in het begin goed, maar die werd al een beetje afgetast... het zou zomaar heel anders kunnen gaan.

Ik vraag me af wat het asiel binnen mijn regio had gedaan als het een noodsituatie was geweest... zou ik dan ook geweigerd zijn of is er dan een ander draaiboek?
Ik hoop van wel!

Mocht je in een situatie komen dat je een dier moet herplaatsen, neem dan als eerste contact op met;

   De fokker. Soms willen ze hun dier weer terug om zelf te herplaatsen.

   Het asiel in jou regio. Nee heb je, ja kun je krijgen en ze kunnen je wellicht helpen met doelgerichte websites vinden. In sommige gevallen nemen asiels wel dieren uit een andere regio aan, dus blijf proberen!

   www.snth.nl, een stichting die dieren opvangt in huiselijke kring en van daaruit een goede plek zoekt.

   http://www.flappus.nl, een stichting die dieren opvangt en het hart echt op de juiste plaats hebben.

   http://www.verhuisdieren.nl/bekijk_alle_dieren, hier kun je je dier gratis aanmelden.

   https://www.facebook.com/Hondenherplaatsingennl/?ref=ts&fref=ts een facebookpagina die bemiddeld om voor jou dier een goede plek te vinden

Houdt rekening met afstandskosten, kosten om te adverteren en blijf denken in het voordeel van je dier... dat verdiend hij!
Niet iedereen die op je advertentie afkomt is de juiste persoon bij jou dier, durf dan ook te weigeren.

Ik hoop dat je het nooit nodig zult hebben, maar anders... succes!!  en nogmaals.... houdt het belang van je dier hoog!

Het event Modern Sjamanisme van Frank Bruining

24 april was het zover...
Fons had me gevraagd of ik mee wilde naar een event van het Modern Sjamanisme.
Ik kende dit wel en volg op facebook ook Frank en zijn pagina over het Sjamanistisch Geheim.
Ook had ik een on-line cursus van Frank gevolgd, dus tja... waarom dit niet eens in levende lijve meemaken.

Zo gezegd, zo gedaan, zondag 24 april gingen wij samen op weg naar Fort Altena in Werkendam.
Fons reed, ik kon mij in alle rust voorbereiden... (degenen die Fons kennen en met hem in de auto hebben gezeten zullen nu wel even de wenkbrauwen ophalen :) )
Aangekomen bij Fort Altena werd Fons al gauw opgemerkt door Frank en we werden warm verwelkomd, gevolgd door koffie met een broodje en een lekkere plak cake.

Het event begon, we zaten met 70 man in een cirkel. Frank sprak als eerste...
Wat een mooi mens is hij!  Wat een mooie, dankbare energie heeft hij!
En wat is het toch fijn dat alles wat gezegd wordt weer een bevestiging is zoals ik in het leven sta en wil staan... simpel, zoals ik ben en niet zoals anderen willen dat ik ben.
Herkenning en erkenning... ik hou er zo van!
Niet dat het er bij mij afstraalt... ik ben en blijf een stille gast.... maar dat was nou juist de mooie energie die dit event uitstraalde.
Al zijn er ook bij zo'n event mensen die dit absoluut niet aanvoelen of begrijpen, maar ach ja... zolang ze de intensie hebben om het te proberen en aan een event meewerken is er hoop voor ze :)
Voor hen hoop ik dat het kwartje valt en ze rijk door het leven kunnen gaan... zoals Frank ook zei...
Dat is zo mooi! Daar geniet je elke dag van!
En zo voel ik dat ook.
Niet dat ik elke dag bezig ben om met anderen bezig te zijn, eigenlijk probeer ik dat juist te vermijden, maar ik merk wel dat ik mijzelf soms verbaas over mijn gevoelens voor anderen.
Ik voel geen wraak of negativiteit meer, ik benoem ze wel, maar de gevoelens blijven weg... Het kost wat jaren van leren, maar de voldoening van het warme gevoel dat je krijgt als je merkt dat niemand jou meer kan raken is enorm!

De tweede spreekster was zijn vriendin Tanja.... ook al zo'n mooi mens...
Zij deed ademhalingsoefeningen met ons om jezelf tot rust te krijgen.
Een stukje herkenning en een nieuwe oefening, die meer dan welkom is.
Dank je wel Tanja!
Ik ben door de astma en spierspanningen wel regelmatig bezig mijn ademhaling rustiger te krijgen, omdat ik weet dat dit helpt. Maar die oefeningen heb ik via via... Ze helpen wel, maar het kan altijd beter.
Nu weet ik dat ik nog langzamer mag proberen te ademen, rond de 6 x per minuut. ik zat rond de 9. Niet slecht, maar met meer zuurstof innemen door een minuut met open mond te ademen, wordt daarna je ademhaling rustiger... dat bleek wel, want daarna zat ik op 6x per minuut  :)
Daar gaan we vanaf nu dagelijks mee verder.

Na een korte pauze kwam de derde spreker. Een collega en mede student van Frank, die rituelen uit legde.
Tja... en daar kom ik in een stukje waar ik niets mee heb. Rituelen...
Maar ik zou ik niet zijn als ik gewoon luister en mee denk en uit eindelijk ook, net als iedereen, mijn eigen despacho maak.
Het Despacho bestaat uit een symbool dat we creëren op een stuk papier. Op dit symbool, bijvoorbeeld een cirkel of een hartvorm, komen kleurrijke etenswaren en bloemen die alle een eigen betekenis hebben en symbool staan voor onze dankbaarheid en intentie.
Ik moet zeggen dat ik mijzelf wederom verbaasde met welke intensie ik mijn despacho heb gemaakt.
Tijdens de uitleg kwam mij al een onderwerp in mijn hoofd en de positieve wens die daarbij hoorde was mooi, maar zeker ook heel onverwacht.
Ik ging voor 'familie' en ze waren welkom....
Als ik iets niet had verwacht waren het wel deze woorden, maar aangezien ze mij intuïtief binnenkwamen heb ik ze gebruikt, uiteraard!!
Er was een tafel waar je symbolen voor je despacho kon pakken... suiker, rijst, maiskorrels, slangenhuid. Ik had alleen geen idee waar die voor bedoeld waren, ze moesten toch ergens voor staan?  Nou, zei iemand me... de betekenis geef je er zelf aan. Oké, aangezien deze symbolen mij niets zeiden heb ik ze niet gebruikt, maar de roos en een gekleurd lint spraken mij wel aan. Die moest ik dus hebben. (sorry voor degene die in de rij stonden( die ik later pas zag), ik heb ze gewoon gepakt en ben verder gegaan... thats me).
Ik heb ze in mijn papier gelegd, wat we eerder, in een soort van origami, hadden gevouwen, zodat je in het midden van het papier een vierkant kreeg met steeds kleiner wordende vierkanten. Daarop heb ik geschreven; Het leven is te mooi om het niet meer kleur te geven, tja... ik blijf een schrijver hè. Daarna de roos in de knop, de bladeren en stukjes gekleurd papieren lint op het papier gelegd en dit dichtgevouwen, met gekleurd lint dichtgebonden, klaar!
Als ik daarna anderen druk bezig zie met alles heel netjes en vooral met veel aandacht hun despacho maken gaat er een 'oeps' door mijn hoofd.
Maar ja... ik ben ik... en niemand die er verder van opkijkt of een opmerking over maakt... dat maakte deze middag zo bijzonder!
ik zat alleen nog met die kale steel in mijn handen en een stukje gekleurd lint wat ik over hield.
En terwijl ik wacht op wat er verder komen gaat, en ondertussen eens bekijk hoe je echt een despacho hoort te maken, knak ik onbewust de tak in stukjes en bedenk me later... tja, geknakt... de familie is geknakt. Ik wikkel er het gekleurde lint omheen en doe dit bij mijn pakje. nu voelt het klaar en wil ik het in het vuur gooien, zodat het zijn werk kan gaan doen.
Ik zie intussen al anderen om het vuur buiten staan en ga er ook heen.
Een kleine hapering, maar ik gooi mijn pakketjes direct op het vuur.
En zo direct als ik het vuur mijn pakketje zie opnemen, zo direct komt de betekenis van dit ritueel bij mij binnen.
Prachtig toch!!
Familie, jullie zijn welkom, waar ik eerder de deur keihard dicht had gegooid... de kleur ervan is snel weg, maar de rode roos, de liefde, brandde heel langzaam... het zal tijd, veel tijd nodig hebben voor dat weer in onze familie zal komen.

Wat een ervaring!
En wat mooi om jezelf zo te verrassen!
Ik was heel open deze dag ingegaan, ik zou wel zien wat er ging gebeuren. dat maakt zo'n dag heel bijzonder....
Fons en ik hebben beiden onze eigen ervaring gehad, waarin we bij het ritueel ieder ons eigen gang gingen, zonder het te zeggen deden we ieder ons eigen ding.
Fons is in een groep veel meer open als ik. Ik houd mij afzijdig en houd vooral mijn mond...
Hij ging ook binnen de kring op de grond zitten om zijn despacho te maken, terwijl ik mijn stoel buiten de kring trok en een stoel bijtrok om daarop mijn despacho te maken.
Hij maakt veel makkelijker contact, mensen zoeken hem op, spreken hem aan.
Ik houd mij stil, trek me terug en niemand spreekt mij aan... tenzij ik heel duidelijk hen aanspreek.
Ik kijk, observeer en geniet, net als alle anderen om mij heen.
Het is geen kwestie van niet willen of bewust afstand zoeken. Het is iets zoals het gaat.
Bij het afscheid nemen sta ik naast Fons en nemen mensen wel afscheid van hem, maar niet van mij.
Bijzonder toch?

Terug in de auto bespraken we dit ook en ik vroeg mij af waarom dit zo gebeurt... het is blijkbaar iets wat ik uitstraal, maar niet bewust.
En ook nu merk ik de kracht van de energie die er deze middag was...
Je mag gewoon zijn wie je bent, niets en niemand oordeelt en je hoeft helemaal niets te veranderen.
Want als Fons me vraagt; zou je het anders gewild hebben?  antwoord ik 'nee', het was mij goed.
Volgens ons was dat ook het antwoord op mijn vraag waarom..

Nu gebeurt het mij heel regelmatig dat ik letterlijk niet gehoort of gezien wordt, nu kan ik mij er prima in vinden nadat ik mij daar jaren over verbaasd heb.

Ik had deze middag voor geen goud willen missen, weer een stap verder in het inzien van mijn 'ik' en wie ik mag zijn.
Dankbaar voor het weten dat ik gewoon mezelf kan en mag zijn.
Diep in mijn hart weet ik dat ook wel, maar er is altijd nog dat spook in mijn hoofd die mij het gevoel geeft dat ik dat niet mag zijn. Dat ik me moet houden aan bepaalde gedragsregels, zoals die in de samenleving zijn ingeburgerd.
Ik doe wel wat ik wil en wat goed voelt, maar het voelt dan nog niet vrij... en die vrijheid voelde ik gister wel.

Dank je wel Fons, voor je uitnodiging.  Dank je wel Frank, voor de mogelijkheid.
En dank je wel Fons, Frank en Tanja voor jullie mooie energie.
Er waren nog een paar mensen met een hele mooie energie, maar die ken ik niet bij naam, ik neem die energie mee en koester me erbij.

Ik hoop dat voor meer mensen deze middag een mooie bijdrage heeft geleverd om verder te gaan in het leven.

Ben ik je verloren...

Ik snap er niets meer van....
Je bent er, maar toch ook weer niet.
Er zijn woorden gevallen die hun uitwerking niet gemist hebben.
Er zijn handelingen gebeurt die niets aan de fantasie over lieten.
Maar ben ik jou nou kwijt?

Dit is niet wat ik wil en toch gebeurt het me.
Ik verlies, zonder te verliezen.
Ik voel me gebroken, al lijk ik sterker.
Ik ga maar door omdat ik niet weet wat ik anders moet.
Wat kan ik doen?
Ik weet het niet...

Ik probeer ook niets meer, want 1x de deur in mijn gezicht is genoeg...
Het is mij de energie die ik er in moet stoppen niet waard...
Dus ook ik doe maar net of er niets is veranderd...
En stop mijn gevoelens weg voor de buitenwereld.
Niemand hoeft het te weten...

Toch probeer ik heel stilletjes aan de deur te krabbelen...
Je weet het tenslotte maar nooit!