24 april was het zover...
Fons had me gevraagd of ik mee wilde naar een event van het Modern Sjamanisme.
Ik kende dit wel en volg op facebook ook Frank en zijn pagina over het Sjamanistisch Geheim.
Ook had ik een on-line cursus van Frank gevolgd, dus tja... waarom dit niet eens in levende lijve meemaken.
Zo gezegd, zo gedaan, zondag 24 april gingen wij samen op weg naar Fort Altena in Werkendam.
Fons reed, ik kon mij in alle rust voorbereiden... (degenen die Fons kennen en met hem in de auto hebben gezeten zullen nu wel even de wenkbrauwen ophalen :) )
Aangekomen bij Fort Altena werd Fons al gauw opgemerkt door Frank en we werden warm verwelkomd, gevolgd door koffie met een broodje en een lekkere plak cake.
Het event begon, we zaten met 70 man in een cirkel. Frank sprak als eerste...
Wat een mooi mens is hij! Wat een mooie, dankbare energie heeft hij!
En wat is het toch fijn dat alles wat gezegd wordt weer een bevestiging is zoals ik in het leven sta en wil staan... simpel, zoals ik ben en niet zoals anderen willen dat ik ben.
Herkenning en erkenning... ik hou er zo van!
Niet dat het er bij mij afstraalt... ik ben en blijf een stille gast.... maar dat was nou juist de mooie energie die dit event uitstraalde.
Al zijn er ook bij zo'n event mensen die dit absoluut niet aanvoelen of begrijpen, maar ach ja... zolang ze de intensie hebben om het te proberen en aan een event meewerken is er hoop voor ze :)
Voor hen hoop ik dat het kwartje valt en ze rijk door het leven kunnen gaan... zoals Frank ook zei...
Dat is zo mooi! Daar geniet je elke dag van!
En zo voel ik dat ook.
Niet dat ik elke dag bezig ben om met anderen bezig te zijn, eigenlijk probeer ik dat juist te vermijden, maar ik merk wel dat ik mijzelf soms verbaas over mijn gevoelens voor anderen.
Ik voel geen wraak of negativiteit meer, ik benoem ze wel, maar de gevoelens blijven weg... Het kost wat jaren van leren, maar de voldoening van het warme gevoel dat je krijgt als je merkt dat niemand jou meer kan raken is enorm!
De tweede spreekster was zijn vriendin Tanja.... ook al zo'n mooi mens...
Zij deed ademhalingsoefeningen met ons om jezelf tot rust te krijgen.
Een stukje herkenning en een nieuwe oefening, die meer dan welkom is.
Dank je wel Tanja!
Ik ben door de astma en spierspanningen wel regelmatig bezig mijn ademhaling rustiger te krijgen, omdat ik weet dat dit helpt. Maar die oefeningen heb ik via via... Ze helpen wel, maar het kan altijd beter.
Nu weet ik dat ik nog langzamer mag proberen te ademen, rond de 6 x per minuut. ik zat rond de 9. Niet slecht, maar met meer zuurstof innemen door een minuut met open mond te ademen, wordt daarna je ademhaling rustiger... dat bleek wel, want daarna zat ik op 6x per minuut :)
Daar gaan we vanaf nu dagelijks mee verder.
Na een korte pauze kwam de derde spreker. Een collega en mede student van Frank, die rituelen uit legde.
Tja... en daar kom ik in een stukje waar ik niets mee heb. Rituelen...
Maar ik zou ik niet zijn als ik gewoon luister en mee denk en uit eindelijk ook, net als iedereen, mijn eigen despacho maak.
Het Despacho bestaat uit een symbool dat we creëren op een stuk papier. Op dit symbool, bijvoorbeeld een cirkel of een hartvorm, komen kleurrijke etenswaren en bloemen die alle een eigen betekenis hebben en symbool staan voor onze dankbaarheid en intentie.
Ik moet zeggen dat ik mijzelf wederom verbaasde met welke intensie ik mijn despacho heb gemaakt.
Tijdens de uitleg kwam mij al een onderwerp in mijn hoofd en de positieve wens die daarbij hoorde was mooi, maar zeker ook heel onverwacht.
Ik ging voor 'familie' en ze waren welkom....
Als ik iets niet had verwacht waren het wel deze woorden, maar aangezien ze mij intuïtief binnenkwamen heb ik ze gebruikt, uiteraard!!
Er was een tafel waar je symbolen voor je despacho kon pakken... suiker, rijst, maiskorrels, slangenhuid. Ik had alleen geen idee waar die voor bedoeld waren, ze moesten toch ergens voor staan? Nou, zei iemand me... de betekenis geef je er zelf aan. Oké, aangezien deze symbolen mij niets zeiden heb ik ze niet gebruikt, maar de roos en een gekleurd lint spraken mij wel aan. Die moest ik dus hebben. (sorry voor degene die in de rij stonden( die ik later pas zag), ik heb ze gewoon gepakt en ben verder gegaan... thats me).
Ik heb ze in mijn papier gelegd, wat we eerder, in een soort van origami, hadden gevouwen, zodat je in het midden van het papier een vierkant kreeg met steeds kleiner wordende vierkanten. Daarop heb ik geschreven; Het leven is te mooi om het niet meer kleur te geven, tja... ik blijf een schrijver hè. Daarna de roos in de knop, de bladeren en stukjes gekleurd papieren lint op het papier gelegd en dit dichtgevouwen, met gekleurd lint dichtgebonden, klaar!
Als ik daarna anderen druk bezig zie met alles heel netjes en vooral met veel aandacht hun despacho maken gaat er een 'oeps' door mijn hoofd.
Maar ja... ik ben ik... en niemand die er verder van opkijkt of een opmerking over maakt... dat maakte deze middag zo bijzonder!
ik zat alleen nog met die kale steel in mijn handen en een stukje gekleurd lint wat ik over hield.
En terwijl ik wacht op wat er verder komen gaat, en ondertussen eens bekijk hoe je echt een despacho hoort te maken, knak ik onbewust de tak in stukjes en bedenk me later... tja, geknakt... de familie is geknakt. Ik wikkel er het gekleurde lint omheen en doe dit bij mijn pakje. nu voelt het klaar en wil ik het in het vuur gooien, zodat het zijn werk kan gaan doen.
Ik zie intussen al anderen om het vuur buiten staan en ga er ook heen.
Een kleine hapering, maar ik gooi mijn pakketjes direct op het vuur.
En zo direct als ik het vuur mijn pakketje zie opnemen, zo direct komt de betekenis van dit ritueel bij mij binnen.
Prachtig toch!!
Familie, jullie zijn welkom, waar ik eerder de deur keihard dicht had gegooid... de kleur ervan is snel weg, maar de rode roos, de liefde, brandde heel langzaam... het zal tijd, veel tijd nodig hebben voor dat weer in onze familie zal komen.
Wat een ervaring!
En wat mooi om jezelf zo te verrassen!
Ik was heel open deze dag ingegaan, ik zou wel zien wat er ging gebeuren. dat maakt zo'n dag heel bijzonder....
Fons en ik hebben beiden onze eigen ervaring gehad, waarin we bij het ritueel ieder ons eigen gang gingen, zonder het te zeggen deden we ieder ons eigen ding.
Fons is in een groep veel meer open als ik. Ik houd mij afzijdig en houd vooral mijn mond...
Hij ging ook binnen de kring op de grond zitten om zijn despacho te maken, terwijl ik mijn stoel buiten de kring trok en een stoel bijtrok om daarop mijn despacho te maken.
Hij maakt veel makkelijker contact, mensen zoeken hem op, spreken hem aan.
Ik houd mij stil, trek me terug en niemand spreekt mij aan... tenzij ik heel duidelijk hen aanspreek.
Ik kijk, observeer en geniet, net als alle anderen om mij heen.
Het is geen kwestie van niet willen of bewust afstand zoeken. Het is iets zoals het gaat.
Bij het afscheid nemen sta ik naast Fons en nemen mensen wel afscheid van hem, maar niet van mij.
Bijzonder toch?
Terug in de auto bespraken we dit ook en ik vroeg mij af waarom dit zo gebeurt... het is blijkbaar iets wat ik uitstraal, maar niet bewust.
En ook nu merk ik de kracht van de energie die er deze middag was...
Je mag gewoon zijn wie je bent, niets en niemand oordeelt en je hoeft helemaal niets te veranderen.
Want als Fons me vraagt; zou je het anders gewild hebben? antwoord ik 'nee', het was mij goed.
Volgens ons was dat ook het antwoord op mijn vraag waarom..
Nu gebeurt het mij heel regelmatig dat ik letterlijk niet gehoort of gezien wordt, nu kan ik mij er prima in vinden nadat ik mij daar jaren over verbaasd heb.
Ik had deze middag voor geen goud willen missen, weer een stap verder in het inzien van mijn 'ik' en wie ik mag zijn.
Dankbaar voor het weten dat ik gewoon mezelf kan en mag zijn.
Diep in mijn hart weet ik dat ook wel, maar er is altijd nog dat spook in mijn hoofd die mij het gevoel geeft dat ik dat niet mag zijn. Dat ik me moet houden aan bepaalde gedragsregels, zoals die in de samenleving zijn ingeburgerd.
Ik doe wel wat ik wil en wat goed voelt, maar het voelt dan nog niet vrij... en die vrijheid voelde ik gister wel.
Dank je wel Fons, voor je uitnodiging. Dank je wel Frank, voor de mogelijkheid.
En dank je wel Fons, Frank en Tanja voor jullie mooie energie.
Er waren nog een paar mensen met een hele mooie energie, maar die ken ik niet bij naam, ik neem die energie mee en koester me erbij.
Ik hoop dat voor meer mensen deze middag een mooie bijdrage heeft geleverd om verder te gaan in het leven.
