de scheiding van hem en mij

Ik las net een blog over iemand die de kids in co-ouderschap met haar ex opvoedt, met dat verschil dat hij de financiën heeft en zij niet.
Hij doet allemaal leuke dingen, zij is de strenge moeder...
Zoals ik het las zou mijn ex net zo over mij denken... Ik deed de leuke dingen met ons kind, maar hij had de financiële middelen.
Elke scheiding kent zijn eigen verhaal en dan nog eens van twee kanten...

mijn verhaal...

Met de scheiding was de co-ouderschap ook snel geregeld. Ieder een helft van de week. Ik van maandagmiddag tot vrijdagochtend. Hij van vrijdagmiddag tot maandagochtend.
Ik ging overal in mee en wilde alleen maar rust en regelmaat voor ons kind.
De alimentatie werd gesteld, de kosten waar het voor gebruikt mocht worden kregen we erbij.... op papier klopte alles...
maar toen kwam de praktijk...
In de praktijk gaat ineens alles anders...
Allereerst wilde hij geen alimentatie betalen, omdat dat in zijn ogen nu alleen nog maar verloren geld was, wat ze nu nog niet nodig had en tja... zo was het eigenlijk ook wel.
Hij zou sowieso zorgen dat het haar aan niets zou ontbreken qua school, opleiding etc.
Ze had een pony, die stond bij hem en zou hij verzorgen, dus die kosten had hij ook al.
Prima... ik vertrouwde hem...
Wij gingen ieder onze eigen weg en hadden onze eigen problemen...
Doordeweeks had ik het druk met naar school brengen en halen, mijn paard, mijn hond, mijn lessen en de boodschappen. Na schooltijd was er even tijd om samen te ontspannen.
Tot ook de pony ergens anders gestald moest worden en ik niet meer op de boerderij mocht komen.
Zonder alimentatie, maar met 2 dieren gestald in een pension, levend van een minimale WAZ-uitkering.
Mijn paard werd verkocht, ik werkte voor de stalling... ik ging er langzaam aan kapot.
Een jaar later werd mijn uitkering stopgezet, omdat ik als een wonder weer was genezen.
Dus... geen uitkering, geen alimentatie, maar wel een pony en een kind die niet zonder haar pony kon en dat alleen met mij samen wilde.
Wedstrijden die altijd in het weekend waren en een pa die niet mee wilde, niet mee mocht van ons kind.
En dus altijd op mij neerkwamen...
Andere dagen afspreken zodat hij geen last meer had van de wedstrijden was niet bespreekbaar. Ook begon hij zich af te reageren op ons kind over mij... en kindlief werd steeds onhandelbaarder, vond hij.
Hij wilde dat ik koos... of mijn kind helemaal, of helemaal niet.
Dat is geen keus, dat is dus mijn kind helemaal alleen...
Zonder inkomen, zonder alimentatie, zonder meewerkende pa...
Met spaargeld en met een ziek en pijnlijk lijf heb ik in mijn ogen gedaan wat ik moest doen en het voor mijn kind zo stabiel mogelijk gehouden.
Af en toe een weekend naar haar vader, die we iig zover hebben gekregen om de stalling te betalen zelfs in overleg nog een nieuwe pony kunnen aanschaffen, in een duurdere stal, die hij ook weer betaalde ipv alimentatie.
De pony was therapie, ze kon echt niet zonder... al klink dat misschien nog zo vreemd in de oren van iemand die niets met dieren heeft... zonder pony was het niet goed gekomen met ons meisie.
Maar helaas... mijn geld raakte op, de bijstand tolereert geen eigen vermogen als een pony en pa wilde die absoluut niet op zijn naam hebben.
Alimentatie werd afgetrokken van de bijstand-uitkering...
De pony moest dus verkocht, pa moest het volle pond aan alimentatie betalen en de gemoederen werden steeds slechter...
Ik kon niets goed doen... elke keer als ik al iets vroeg, kreeg ons kind de rekening, een kwaaie, pissige vader die niets wilde.
Inmiddels was ze 12, dus geen plicht meer om ergens heen te gaan bij wie ze niet wilde zijn en bleef ze ook de weekenden bij mij.
24-7 bij elkaar, zonder pony, zonder geld, zonder uitlaatklep...
Denk maar niet dat die tijd makkelijk was!
We hebben ons aangemeld als pleeggezin voor geleidehonden. Dit konden we ook weer samen doen, maar een vervanging voor de pony was het niet!
Ik kwam er achter dat hij zijn land had verkocht en daarvoor vele miljoenen had gekregen. Via een rechtszaak moest hij mij partneralimentatie gaan betalen en kon de kinderalimentatie volledig op de spaarrekening van ons kind.
Eindelijk was er financiële rust... dacht ik...
Ik moest namelijk heel veel belasting betalen over de alimentatie... dát hadden ze me niet verteld!
Maar kindlief kon sparen en daar ging het om.
Tot haar 18e kreeg ik partneralimentatie, daarna ging ik de bijstand weer in maar nu als alleenstaande en blijft de kinderalimentatie bij wie het het hoort.... het kind!
Nu, na 13 jaar sinds de scheiding komt ze weer bij haar vader en hebben we het financieel een beetje op de rit, met hier en daar een dip...

Maar zijn woede is er nog altijd, alsof het mijn schuld is dat ons kind bij mij meer rust en vertrouwen kreeg als bij hem...
Met geld is niet alles op te lossen... rust, liefde en vertrouwen moet je verdienen en dat is niet in geld uit te drukken.
Ik geloof dat hij daar nu zelf ook eindelijk achter is, maar beter laat dan nooit!

zijn verhaal....

Na het schrijven van mijn verhaal geloof ik best dat hij het voelde alsof ik via de pony hem zijn kind heb afgenomen...
Jammer, want had hij in alle rust en vertrouwen samen met haar de pony verzorgt en blijven rijden, was het voor ons alle drie zoveel beter geweest!
Hij had alle middelen om haar te geven wat ze wilde, maar deed precies het omgekeerde om mij pijn te doen.
En ik reageerde niet, ik deed gewoon alles alleen, tot ik niet meer kon.
Voor mij was het een aderlating om geen pony met alle kosten te hoeven verantwoorden.
Waar hij mij pijn wilde doen, deed hij dat juist bij zijn kind...
Een dure les voor hem, maar gelukkig voor hem heb ik nooit kwaad gesproken tegenover zijn kind en is alles toch nog goed afgelopen....

De band tussen ouders en kind, daar moet je niet aankomen.... die is duurzaam... maar ook heel kwetsbaar!

waarom je dagelijkse menu op facebook zetten!

Ja, dat was inderdaad de vraag...
Waarom zou je in vredesnaam je dagelijkse portie voedsel op je status vermelden, zonder te vermelden waarom...
Nou, dat zal ik dan nu vertellen...

Ik had dit idee samen met een vriend bedacht omdat we allebei een verandering willen in ons eetpatroon.
Alleen had het geen serieuze achtergrond, ik eet wat ik wil en laat me niet door wie dan ook anders vertellen. Tenzij er een logica in zit die ik begrijp.
Elke dag je menu on-line zetten past ook helemaal niet bij mij... ik vind het soms ronduit vies om foto's te zien van een bord eten, dus waarom zou ik daar in vredesnaam zelf aan mee gaan doen.
Maar afijn... ik ben met mijn vriend mee gaan doen.
Mijn rijstwafeltje, boterhammetje, groentes en een enkele keer wat pasta of een aardappeltje...
En tja... dan begint de werking van dit middel...
De reacties kwamen niet direct.. gelukkig... maar uiteindelijk wel en dan vroegen ze of het een dieet was en dat dit wel erg weinig was...
Uhhhh, ja... als ik het zo opschrijf is het ook wel erg weinig... en omdat ik het op moest schrijven snoepte ik ook ineens niet meer...
Dus in zoverre werkte het wel!
Als ik snoep gaat de rol koek of de zak drop in een keer leeg... met natuurlijk een heel misselijk gevoel als resultaat  :/
Maar zonder de snoep zat ik ook elke avond gewoon vol... at ik dan ook nog een toetje voelde ik me als een dikke opgeblazen pad...
en dan ga je nadenken over wat je eet en hoe veel...
Waarom voel ik me vol als ik bijna niets naar binnen werk?
Wat geeft me het volle gevoel?
Nou, iig de zuivel... dus die werd snel verbannen, maar dit weet ik al heel lang.
Maar nu blijkt ook mijn maisbrood me een enorm vol gevoel te geven... die had ik al als vervanger voor tarwebrood.
Dat vind ik als lekkere broodeter toch wel heel wat minder!
Ik had mijn boterham een keer vervangen door krekkers en dat beviel me veel beter.
En nu ik weer brood eet, al is het er maar 1, merk ik ook direct dat volle gevoel weer....
Dus als ik dit brood ( nog een halve) op heb komt er voorlopig geen nieuwe meer.
Wel heb ik notenmuesli met havermout geprobeerd, gekookt in water is dat super lekker en voedzaam, zonder me al te vol te laten voelen... dat is dus wel weer een goeie vervanger...
Af en toe een stukje kaas, een eitje, heel soms een stukje vlees en verder de krekkers en wat groenten... hoe saai!
Ik moet nog een vervanger zoeken voor de rijstwafels, want zelfs daar vol ik me vol van :/

Maar geloof me... af en toe heb ik het er ook voor over om me lekker misselijk en opgeblazen te voelen na een halve rol koekjes of een lekker toetje.
Daar staat dan tegenover dat ik wel goed blijf nadenken of ik genoeg vitamines etc. binnen krijg.

Daarom heb ik dus mijn menu wekenlang op fb gedeeld.... voor de confrontatie.
En het heeft gewerkt... ik denk na over wat ik naar binnen schuif...
Niet in hoeveelheden, maar wel in toegevoegde waarde.

En nu ik het niet meer deel is de eerste rol koek alweer naar binnen gewerkt.... en ziek dat ik was!!! hahaha