Schrijven

Vandaag ga ik schrijven over schrijven...
Wat betekend het voor mij? waarom doe ik het en wat krijg ik ervoor terug...

Ik ben geen prater, als ik ergens over na moet denken weet ik de woorden niet snel te vinden en klap al snel dicht.
Dit vormt een grote frustratie van mij en is heel onduidelijk naar een ander toe.
Ik zou zoveel willen zeggen, maar een blik op de ander en mijn hoofd stopt.... er vormen zich geen woorden meer, er zijn alleen nog gevoelens en ja... om die uit te leggen heb je toch echt woorden nodig.

Mijn schrijfproces is begonnen na mijn echtscheiding. Een opmerking van iemand om alle ellende eens op te schrijven om het zo beter te kunnen verwerken, het een plek te kunnen geven.
Alle ellende opschrijven werkte toen niet voor mij, maar wat wel werkte, was het schrijven over hoe ik mijn leven wél zag zitten.
Dit werd het boekje 'Aleida, gevonden geluk' en zelfs een deel 2 kreeg ik in een paar maand op papier.
Jaja, in het begin schreef ik met pen en papier... zo'n 12 jaar geleden...
Ik had niet eens een computer.
Om het op te kunnen sturen naar een uitgever moest het echter toch getypt op papier staan. Dus ik ging met een typemachine aan de slag. niet meer in te denken toch!?
Dat werkte dus ook totaal niet.
Het hele verhaal dus alsnog in een, speciaal voor dit doel aangeschafte, laptop ingetikt.
Meteen een goeie eerste correctie op het verhaal.

En meteen was de kunst van het schrijven en het blijven schrijven een grote interesse voor mij geworden.
Ik begon te bloggen, gewoon om te schrijven. Het ging nergens over. Maar het waren mijn gedachten en voor mij betekenden die woorden heel veel.
Telkens maakte ik weer een nieuw blog aan, met nieuwe ideeën en nieuwe verhalen.
Ik schreef over mijzelf, over mijn verleden, over nieuwe dingen.
Ik schreef omdat ik niet kon praten en ik geen luisteraar kon vinden.
Nu had ik een hele geduldige luisteraar, iemand die mij nooit in de rede viel of mij met een blik in de ogen tot zwijgen kon brengen.
Ik voelde me rustiger worden maar durfde mij nog niet echt met mezelf te confronteren.
Ik kreeg de kans om over de pups in opleiding te schrijven, lekker luchtig en altijd positief.
Een hele goeie afleiding en ik kreeg steeds meer rust in mijzelf.
Schrijven werkt voor mij als een hele goeie therapeut haha.

De cursus 'korte verhalen schrijven' was soms wel heel confronterend.
Schrijfopdrachten over de kerk, of over bepaalde gevoelens vond ik erg moeilijk. Maar als je na lang zwoegen de reactie van de leraar krijgt die het totaal niet interesseert wát je schrijft, maar wel hóé je het schrijft ging er een nieuwe deur open.
Mijn blog 'me myself and I'  kreeg er een nieuwe functie bij.
Ik ging steeds meer vanuit mijn hart schrijven en voelde me daardoor steeds sterker worden.
Ik publiceerde ze niet op sociale media en had dus ook vrijwel geen lezers....
Tot die keer dat ik besloot dat de hele wereld wel mocht weten wat ik had geschreven.
Een stuk over het plotselinge verlies van onze pup in opleiding Oda.
Wat gaf dat een boost.... zulke leuke reacties en zoveel steun!

Om nu elk blog te publiceren vond ik nog altijd t;e confronterend maar het schrijven vanuit mijn gevoel en mijn ervaring groeide.
Steeds vaker kon ik mijn hart luchten en delen met mijn lezers, al publiceerde ik nog steeds vrijwel niets...
Gewoon het idee dat het gelezen kón worden gaf mij de boost om steeds meer en intenser te gaan schrijven.
Tot ik laatst een stuk schreef over  moederdag en daar weer heel inspirerende onderwerpen door kreeg... die ik wel via de sociale media deelde en heel veel lezers voor kreeg....
Toen is het lontje aangewakkerd om meer te schrijven en te publiceren.

Schrijven zal ik altijd vanuit mijn hart doen, rechtstreeks vanuit mijn gedachten...
Schrijven is voor mij echt 'spreken zonder te worden onderbroken'.... een recht wat we allemaal hebben.
Niet om te misbruiken, maar om mijn eigen verhaal te vertellen, zoals ik het heb ervaren en zoals ik het voel... niet meer en niet minder.