een prachtig gedicht...

Do not stand at my grave and weep

.

Do not stand at my grave and weep;

I am not there. I do not sleep.

I am a thousand winds that blow.

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripenend grain.

I am the gentle authumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die.


~~Elisabeth Frye~~

Ik kom niet vaak een gedicht tegen dat mij raakt, maar deze wel...
en ik wil hem bewaren, dus komt hij in mijn blog.
Ik las hem in een blog van een nader, over het beste gedicht ooit geschreven in Engeland.
Dit gedicht werd genoemd, maar niemand wist wie het geschreven had, daar kwamen ze veel later pas achter. Maar de keuze is mij wel bekent... 

Als ik de regie neem over mijn afscheidskaart, komt deze tekst erop  ;)  oja... en die kriebel in je nek hè!!