week 3 #bloggersbootcamp, doorgaan of opgeven?

Op welk moment dacht je: Ik pak nu door! Het is nu of nooit! Iedereen zegt dat het niet kan, of niet lukt, maar ik ga bewijzen dat het anders kan.

Bloggersbootcamp 3 is geen makkie...

Mijn eerste gedachte ?  Ik heb geen idee!

Niemand heeft mij ooit echt gezegd dat ik iets niet kan, wel waren er die ogen, die zeiden vaak genoeg... of dat gevoel, waar ik zo overgevoelig voor ben.

Kortom... er was wel een strijd in mij die vond dat ik me altijd bewijzen moest... en opgeven? 

Nee, dat deed ik niet.

Of misschien toch wel... 

Als ik ergens voor ga, ga ik er ook echt voor. Weliswaar in mijn eigen tempo maar komen zal ik er.

Zo begon op mijn 11e jaar met paardrijden. Ik wilde goed worden en dat ging me goed af.

Eerst met het werken met de paarden, later ook op de wedstrijden.

Mijn laatste paard was een echte lastpak. Wat waren er veel momenten waarop ik hem weg wilde doen, maar ach... dan liep ik naast hem naar de wei of weer terug en dan was hij zo lief. Of gewoon even knuffelen, zo vredig knabbelend op zijn hooi in de stal... Ik vergaf hem alles weer, zo snel als ik weer (vrijwillig) op de grond stond, naast hem.

Maar ow, wat had deze kerel een karakter zeg!

Maar eenmaal op wedstrijd wilde hij zich graag laten zien, dus de punten en prijzen vlogen ons om de oren.

Geen denken aan opgeven tot we weer thuis in de clinch zaten...

Zo ging het jaren door, tot op Z- niveau, dressuur.

Je moet weten dat ik in de jaren dat ik hem reed met behoorlijke lichamelijke klachten liep.

Uitval van mijn benen, sleepbeen, ongecontroleerde bewegingen in mijn handen, pijnbestrijding behandelingen waar je eerst juist meer pijn van kreeg en zelfs een keer dat ik geen gevoel meer had in een been.
Nee, het ging allemaal niet vanzelf maar elke dag kroop ik weer op mijn grote vriend en uitdaging, samen konden we het.

Wat een kick gaf het om met een sleepbeen de eerste prijs op te halen!
Ik heb heel veel van hem geleerd, wat ook mijn dagelijkse denkwijze heeft beïnvloed. 

Mij rust heeft gegeven want anders deed deze kerel niets... ja, steigeren en klieren.

En vooral doorzetten... opgeven was gewoon geen optie.

Soms was er wel iemand die zei; dat kun je niet, maar diegene verdween snel uit mijn geheugen... naar zulke opmerkingen luisterde ik niet.

Wij zijn tot het Z- dressuur gekomen, toen heb ik hem moeten verkopen... dat was misschien ook opgeven, maar ik kon hem niet meer houden, om fysieke en financiële redenen.

Wat een gemis!

Er zijn wel meer gebeurtenissen, zoals het uitgeven van mijn boek. 

Het heeft 10 jaar geduurd voor ik er aan toe was om het uit te geven.

Het was al eens naar een uitgever gestuurd, die vond het verhaal wel goed, maar de opmaak niet. Cursussen later aan het herschrijven en corrigeren gegaan en uiteindelijk in eigen beheer op de markt gebracht. Zonder succes, de verkoop is slecht, maar het is te koop! Dat is gelukt!

Ook het opvoeden van blindengeleidehonden werd in twijfel getrokken... of ik dat wel kon?

Tja, waarom niet? Het is een hond, die kan ik wel opvoeden.
En dat heb ik gedaan.

Ze kwamen en gingen, op het laatst met maar 4 of 5 maand verschil in plaats van het gebruikelijke jaar. Ik ging gewoon door en met plezier.
Maar ik voelde wel weer zo'n dingetje... zo'n onderbuikgevoel, van stop er nou eens mee, doe eens wat rustiger aan. Maar nee, ik ging door!
Waarom iets minder doen (in mijn beleving opgeven) als het niet echt nodig was?

Had ik maar naar mijn onderbuikgevoel geluisterd, dan was het niet zo dramatisch gestopt...
Ach ja, ook daar leer je weer van...

... ik geef gewoon niet op, tenzij ik gedwongen wordt door omstandigheden. Maar of het er altijd beter van geworden is? of een succesverhaal?  Nee, dat niet... niet altijd.

Maar ik ga wel beter luisteren naar mijn onderbuikgevoel... dan maar een keer opgeven...